Sinds het vertrek van zijn broer Neal heeft Alan Morse op haast compulsieve wijze de sound van zijn progressieve rockgroep Spock's Beard verder uitgewerkt, met drie albums als gevolg. Toch was de honger naar meer voor Morse niet gestild. Terwijl hij bij Spock's Beard met goed gestructureerde nummers verder of veilig bleef spelen, bouwde hij achter de schermen verder aan zijn eigen muzikale verlichting met dit debuutalbum als resultaat. '4 O'clock & Hysteria', of, zoals hij het zelf zegt: een ode aan gitaarsolo's.
Dit soloproject wil niet zeggen dat de gitaarmeester zijn trouwe band de rug toekeert. De meeste bandleden alsook broerlief werkten mee aan dit album. Enige verschil is dat Morse zich promoveerde tot orkestmeester en de rest van de muzikanten zich volledig naar zijn wil moesten plooien. De muzikale hersenspinsels van Morse hebben hem geen windeieren gelegd. '4 O'clock & Hysteria' is een indrukwekkend album waar zang vervangen wordt voor solistengevechten tussen gitaar, keyboard, bas en zelfs een elektrische viool. Deze clash van instrumenten wordt al gedeeltelijk tentoon gespreid in opener 'Cold Fusion'. Een harmonieus samenspel met vloeiende riffs en goed getimede climaxen van een scherpe, snijdende leadgitaar of een swingend keyboard. Morse lijkt niet meteen alle troeven te willen uitspelen en houdt de bas tot opvolger 'Return To Whatever'. De gitaar houdt zich hier vooral strak aan de basismelodie en vervangt zo eventuele zangpartijen. De bas krijgt na een minuut carte blanche en wordt tijdens elke adempauze vervangen door scherpe keyboardsolo's. Na een tijdje effent bassist Dave Meros het pad voor de introductie van de elektrische viool, die met razendsnelle solo's veel wegheeft en zelfs klinkt als een oude, heavy metal powergitaar. In 'The Rite Of Left' trok Morse met zijn volledige band even de studio in. Dit is het enige nummer dat volledig gespeeld is door de leden van Spock's Beard en dat is eraan te merken. Het nummer is het hardste van het album. Een pompend hard rocknummer waar verschillende elementen als jazzy orgels, bluesy gitaren, funk en zelfs een Spaanse mandoline de degens kruisen.
Met 4 'O'clock & Hysteria' verslaat Morse het veilige pad van structuur en conventies waar hij met Spock's Beard rustig op voortgaat. Het resultaat biedt zeker voldoende lekkers voor de hongerige progrockfans, maar wordt voor de minder ervaren luisteraar misschien soms toch net iets te veel om te slikken. Hoewel Morse een clash tussen alle instrumenten naar voren wil schuiven, blijft het toch vaak zijn gitaar die de schijnwerpers naar zich toetrekt. De bassolo's zijn vaak leuke vondsten, maar kunnen niet concurreren met Morse's leadgitaar. De violen weten dan weer wel enorm imponerend solowerk af te leveren, maar hun klank werd zodanig afgesteld dat het vaak raden is of er nu een viool of een gitaar speelt. Deze onduidelijkheid wekt dan weer wel enige benieuwdheid naar een concert van deze man.
Meer over Alan Morse
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
