Alan Barnes is een veelzijdige muzikant die in Groot Brittannië zowel op saxofoon als op klarinet al jaren aan de top staat. In zijn muziek verkende hij vooral de smooth jazz, bebop en hard bop, maar hij verdiende zijn brood ook al als sessiemuzikant bij onder anderen Björk, Van Morrison en Bryan Ferry. Op 'Yeah' brengt Barnes 11 catchy composities van pianolegende Horace Silver en geeft hij zich weer helemaal over aan de hard bop.
Helder geblazen thema's, uitgebalanceerde harmonieën, virtuoze solo's en een uitmuntende beheersing van het genre vormen de ingrediënten van deze cd. Als Barnes iets laat zien, dan is het dat hij een bijzonder begaafd uitvoerder is. Iets dat overigens voor de hele band geldt. Zeer beheerst spelen deze vijf heren de muziek waar Horace Silver groot mee is geworden. Het steevast strakke up-tempo ritme van drummer Steve Brown, de weinig avontuurlijke bas van Dave Green en de voor de gelegenheid wat naar de achtergrond verschoven piano van Silveradept John Donaldson vormen de ondergrond waarop Alan Barnes, hier en daar bijgestaan door trompettist Steve Waterman, zijn kunnen laat zien. En dat hij wat kan is duidelijk, al lijkt dat ook gelijk de belangrijkste constatering te zijn die je na het beluisteren van de cd kan doen. Barnes is in staat om een duizelingwekkende solo te spelen, maar hij blijft netjes binnen de lijnen van het genre. 'Yeah!' is een zeer rechtlijnige plaat die nergens verbaast. Bovendien heeft de keuze van de composities – op twee balads na allemaal uiterst snelle stukken – tot gevolg dat de plaat halverwege zeer vermoeiend wordt. De twee langzame nummers zijn ook meteen de hoogtepunten. Hier weet het kwintet iets meer uit de muziek te halen dan techniek alleen. In 'Lonely Woman' klinkt inderdaad de verlatenheid door en 'Peace' is een uiterst ingetogen stuk waarin pianist Donaldson de ruimte krijgt om te spelen met het elders op deze cd zo bepalende ritme.
Ook in vergelijking met de originele opnamen van Horace Silver, valt de vakkundigheid van het kwintet van Barnes op. Barnes' versies klinken niet zelden frisser en strakker dan de originelen. Maar de opgepoetste stukken klinken ook vlakker. Ze missen de ondefinieerbare ziel die Silver in zijn muziek heeft gelegd. Bovendien blijven de nieuwe versies wel heel dicht bij de oorspronkelijke uitvoeringen. Veel pianosolo's zijn weliswaar vervangen door saxofoonsolo's, maar van een echte interpretatie van de muziek is hier geen sprake.
Meer over Alan Barnes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
