In 2011 bracht de Amerikaanse, maar nu in Duitsland wonende mc Akua Naru ‘The Journey Aflame’ uit, een album vol positieve en persoonlijke hiphop die tot luisteren en nadenken stemt. Hoewel de warme muziek waartegen ze haar teksten bracht alles behalve vlak klonk, nam ze een jaar later een reeks nummers van de cd opnieuw op, live voor een beperkt publiek. Met de band DIGFLO achter zich, inclusief blazers, strijkers en een dj, kregen de songs een serieuze make over waarvan het geluid haast doet denken aan dat van The Roots, maar dan in een meer poppy gedaante, echter zonder dat de authenticiteit en de oprechtheid van de muziek verloren gaat.
Hoe kan het ook anders, met de teksten van Naru: voor haar geen pretvocaaltjes, maar teksten die hout snijden, van heel intieme, amoureuze mijmeringen die de luisteraar haast een voyeuristisch gevoel geven (‘Poetry’) tot verhalen uit achterbuurten (‘Walking The Block’) en de beklijvende geschiedenisles van ‘The Journey… Aflame’. Toch bewaart ze steevast een positieve vibe waarbij ze de luisteraar vooral lijkt te willen raken in plaats van die te overdonder met schreeuwerige slogans.
‘Live & Aflame Sessions’ is dan ook een album dat het best met de nodige concentratie genuttigd wordt en daar ook muzikaal wel bij zal varen. Naru trekt immers de positieve vibe van haar teksten door naar de muziek, die rijk en warm klinkt en waarbij zelfs de instrumentale solo’s, in dit soort muziek zo vaak eerder excuus dan meerwaarde, er aardig mee door kunnen.
Bovenal laat ‘Live & Aflame Sessions’ echter horen waar Akua Naru en haar band toe in staat zijn. Zo relaxed als ‘This Mo(u)rning’ haar soul-kant laat horen, ze funky klinkt ‘The Backflip: Reflipped’, inclusief de hakkende ritmes in de band. In ‘Take a Ride’ zijn het dan weer de plots dramatisch aanzwellende strijkers die de muziek een eigen plaats geven. De eerste single uit het album, ‘Walking the Block’, waarop Akua Naru de hulp krijgt van soulzangeres Drea D’nur (het delen van een agentschap heet zo z’n voordelen) mag wat steviger en duikt in de R&B en gospel.
Voor Naru zelf zit het grootste contrast echter tussen de reeds vermelde nummers ‘Poetry’ en ‘The Journey… Aflame’. Waar ze in het eerste de tekst prevelt, alsof ze die op het moment zelf laat opborrelen, legt ze in het tweede een indrukwekkende parcours af. In ‘The Journey… Aflame’ vertelt ze gedurende meer dan acht minuten (bijna het dubbele van de originele versie) het verhaal van Afrikaanse vrouwen: van hun ongeschonden leven in Afrika, de komst van de blanke kolonisatoren tot het wegvoeren richting de VS, het leven als slaven op de plantages en de moeilijkheden daarna.
Hoe bekend het gegeven ook mag zijn, de manier waarop Akua Naru het hier brengt, pakt op een haast ongemakkelijke manier. Vanuit een voorzichtige spoken word gaat ze geleidelijk aan over naar rappen om uiteindelijk helemaal uit te breken in obsessief preken. Tegelijkertijd is achter haar de muziek mee opengetrokken tot een intensiteit die de luisteraar niet alleen bij de keel grijpt, maar ook achterover duwt. Wie daarna als blanke geen dijk van een schuldgevoel heeft verstaat geen Engels. Of moet ‘Live & Aflame Sessions’ nog eens beluisteren. De dubbelaar is het sowieso waard.
