Sommige bands maken het zichzelf graag moeilijk. Zo is daar Akphaezya, dat niet gewoon een aantal conceptalbums maakt, maar zowaar verspreid over een aantal albums een verhaal vertelt, en dat doet door middel van de meest bevreemdende muziek sinds een tijdje. Het valt uiterst moeilijk om dit collectief in een hokje te stoppen, maar 'eigenzinnig' is zeker en vast van toepassing.
Om te beginnen weet de band gretig te plukken uit heel diverse genres. De hoofdmoot van de muziek is relatief rustig en leunt heel dicht aan bij een mengeling van folk en jazz. Dat valt vooral te merken aan de songstructuren, het gebruik van afwijkende akkoorden en de sfeerschepping, die geënt is op oude Griekse muziek. Niet verwonderlijk, aangezien dit vierde deel van het verhaal nog steeds draait om een oude geschiedenis uit het klassieke Hellas. Doorheen de muziek zweeft de stem van zangeres Nehl Aelin, die soms wat doet denken aan een jonge versie van Nina Hagen, maar dan een stuk minder beangstigend. In dat opzicht zijn de songs ook behoorlijk donker getint, en achter elke hoek zitten verrassingen onder de vorm van bizarre melodieën of onverwachte wendingen.
Vervolgens zijn er ook een aantal passages waar de meer metaalgerichte kant bovenkomt, met iets steviger doorduwende gitaren en schreeuwzang. Die laatste is echter minder geslaagd en haalt de aandacht weg van wat anders interessante songs zijn, mede door hun aparte aanpak en opbouw. Die veelzijdigheid is een sterk punt van Akphaezya, maar kan soms ook in hun nadeel werken doordat er te veel ideeën verwerkt worden binnen een enkel nummer.
Het leidt geen twijfel dat 'Anthology IV: The Tragedy of Nerak' een heel aparte plaat is geworden, waardoor het geheel ook niet te makkelijk te verwerken valt. De zin voor experiment en de genrewarse aanpak geeft deze band een heel typisch geluid, maar kan evenzeer mensen vervreemden van het geheel. Dat maakt dit album dan meer dan ooit een item dat moet gehoord worden vooraleer tot aanschaf wordt overgegaan.
