Het is niet de eerste keer dat de Japanse pianiste Aki Takase en de Duitse basklarinettist Rudi Mahall op de proppen komen met een duoplaat. Meer dan tien jaar geleden maakten ze een album met de muziek van Eric Dolphy en in 2003 bracht Leo Records 'The Dessert' uit, waarop de twee al improviserend aan de slag gingen. Zoals de titel al doet vermoeden bestaat het behandelde materiaal deze keer uit bekende songs en standards. Op 'Evergreen' worden de zoet in het oor liggende melodieën van Duke Ellington en Harold Arlen helemaal binnenstebuiten getrokken met als resultaat vaak zware, maar afgelijnde schetsen van het origineel en enkele onverwachte parels.
De geest van Thelonious Monk is in het spel van Takase doorheen de plaat opvallend aanwezig. Een ouderwetse swingfeel met veel dissonante harmonieën en een typisch hoekige frasering, dat zijn de ingrediënten waarmee ze 'You Took Advantage of Me' uit haar vingers schudt. 'Mood Indigo' krijgt een gelijkaardige behandeling, maar hier blijft Takase wat voorzichtiger en is het vooral Mahall die zijn schelle geluid ten volle laat horen. De basklarinet is al niet meteen een geprefereerd instrument voor het brengen van standards en wetende dat Mahall over alles behalve een mooie, ronde toon beschikt, zullen vele de tanden stuk bijten op dit album. De krassende en piepende geluiden maken echter volwaardig deel uit van zijn spel, zoals hij in het erg open en vrije 'You and the Night and the Music' duidelijk laat horen in de lage tonen.
Een van de mooiste behandelingen krijgt het exotisch klinkende 'Cleopatra's Dream' van Bud Powell dat meermaals herinneringen oproept aan de bebop-pianist. Takase laat evenwel vooral de linkerhand overheersen wat het stuk minder speels en gewichtiger maakt. Het duo laat de melodie vaak in ere en gebruikt dit als vertrekpunt voor hun bewerkingen. Zo brengt Mahall 'It's Only a Paper Moon' schoorvoetend tot leven terwijl Takase de ene haakse pianopartij na de andere ontrolt. De twee lijken mijlenver van de originele harmonie te zitten wanneer het bekende deuntje aan het einde opnieuw uit de basklarinet klinkt. In 'I'm Beginning to See the Light' overheersen aanvankelijk weer diezelfde Monk-invloeden maar tegelijkertijd laten de twee zich ook van hun taaiste kant zien met een rommelende improvisatie die de song even helemaal door elkaar schudt. De speelse manier waarop het duo 'Good Bait' tot een goed einde brengt verdient een speciale vermelding. Door de hardnekkigheid waarmee Mahall zijn medemuzikante plaagt lijkt hij wel een kinderlijke deugniet. Het onverwacht starten en stoppen, vervolgens lang aanhouden van tonen en misnoegd brommen krijgt een gepast antwoord van Takase, die met enkele welgemikte toetsen de aandacht weet op te eisen en de opstandige terug in het gareel laat lopen.
Hoewel de plaat veel afwisseling kent, kan de zware linkerhand van de Japanse pianiste wel eens zorgen voor verzadiging. Het niet echt eentonige, maar weinig flexibele spel van Mahall heeft daar niet meteen een gunstige invloed op. Maar wie zijn standards graag eens op een andere manier wil leren kennen kan met dit album alvast zijn gang gaan.
Meer over Aki Takase & Rudi Mahall
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
