Hij klinkt nogal Egyptisch, de naam van het gelegenheidsproject Akhet. Maar wie achter de schermen blikt, komt toch wat vertrouwd volk tegen. Artiesten als Dirk Serries (Microphonics, Fear Falls Burning) of Mark Verhaegen (Klinik) en een label als Tonefloat geven deze titelloze plaat een specifieke muzikale richting. Elektronica, gitaarlandschappen en een abstracte, experimentele omgeving zijn de logische gemene deler.
De atmosferische gitaarlagen van Serries, de hoekige progsolo’s van rechterhand Paul Van Den Berg en de elektronische ritmefantasieën van huisproducer Marc Verhaeghen blijken aardig te matchen, goed genoeg om een organisch ontstane langspeler te vullen met vier momentopnamen van elk een kwartiertje lang.
Akhet blijkt daadwerkelijk een woord uit het land van de piramides en staat voor ‘horizon’. Dat weerspiegelt perfect wat deze plaat ambieert: muzikale horizonten verruimen, zowel van de luisteraar als van de drie artiesten zelf. Een open muzikale geest is dan ook vereist bij deze luistertrip.
De vier gepresenteerde jamsessies die op een enkele avond in 2007 werden opgenomen, zijn verschillend van karakter. Hoewel een natuurlijk aanvoelende beweging en een permanente evolutie constanten zijn, wekt de ene toch meer sympathie op dan de andere. Zo wordt de tweede track gedragen door een heerlijk benevelend veld van donkerblauwe zoemtonen en bubbelende elektronica, maar ook erg verstoord door de heel erg scherp snijdende gitaarbijdragen van Van Den Berg.
Die laatste komt trouwens wel vaker de muziek op zijn kop zetten. Zelfs de fonkelende derde bijdrage, waarbij een dromerige, psychedelische sfeer wordt opgeworpen, moet het stellen met hoge, schelle solo’s die helemaal niet in het totaalgeluid liggen ingekapseld. Productie en mastering zijn immers technieken die deze artiesten tegen de borst stuiten, omdat het de spontaniteit van hun muziek ondermijnt. Toch klinkt deze bijdrage enigszins aantrekkelijk. Want wie de gitaar even weg filtert, komt uit op een langzaam wentelende, sprankelende ambienttrack waarin intrigerende samples verscholen zitten en de subtiel inkleurende drones van Serries prima tot hun recht komen.
In de afsluiter komt het industrialkarakter van Verhaegen iets meer naar voren. Ritmische elektronica treedt prominent in de kijker en breekt een breed echoënd klankveld open. Resultaat is dat de oppervlakkig klagende Gibson Les Paul van Paul Van Den Berg mooier in het geheel geïntegreerd is, waardoor dit laatste wapenfeit misschien nog het sterkste klinkt.
De ontstaansreden van deze plaat is mooi: een vriendenbezoekje resulteert in een jamsessie van één nacht, een eenmalig project en een gelimiteerde, erg aparte plaat. Alleen blijkt het resultaat niet altijd zo evenwichtig. Er is vaak een wiel teveel aan de wagen doordat de drie heren zichzelf wat te vaak opdringen, de gitaarsolo’s van Van Den Berg op kop. Het maakt dit album veel te onrustig en daardoor slechts een afspiegeling van wat bijvoorbeeld Klaus Schülze of Steve Hillage al tientallen jaren uit hun hoed toveren.
