Mocht er nog twijfel zijn dat de vaderlandse metalscene – en met name de doomafdeling – goed bezig is, dan mag 'Beneath' van Akem Manah' zonder probleem in de cd-lader gestopt worden. Afgaande op zowel concept, totaalgeluid als uitwerking van dit kleinood was debuut 'The Testament of Sealant Mound' letterlijk weinig meer dan een veredelde demo. Niet alleen is alles verder uitgediept, met dit enkele nummer van een kleine twintig minuten laat de band horen de ballen te hebben om iets uit te proberen, waarvoor hulde.
Een enkel nummer van twintig minuten lijkt dan ook een heuse onderneming, en het leidt weinig twijfel dat hier hard aan geschaafd werd. Zo is er voldoende ruimte voor afwisseling, die gretig wordt aangegrepen, en doet de band zijn uiterste best om genoeg spanningsbogen in te bouwen waardoor elke luisteraar aan de platenspeler dient gekluisterd te zijn. Wat deze keer precies het concept is, is op het gehoor moeilijk te raden, maar uitgaande van frontman Xavier's interesses bij Voidwork lijkt het geen slechte gok om zowel Lovecraft als mentale stoornissen in de mix te gooien.
Hoewel Akem Manah duidelijk doom speelt, durven de heren geregeld een frisse versnelling in te bouwen en dan geven vooral de dubbele basdrums stevig gas. Petje af trouwens voor de drummer, die niet alleen flink doormept, maar heerlijk afwisselend tekeer gaat. Het gitaarwerk is door de band genomen sober, met veel dubbele lagen en etherische dan wel aangrijpende melodieën, hoewel het beangstigende en ontheemde sfeertje de hele tijd blijft doorwerken.
Eindelijk is er overigens ook een band waar de basgitaar de nodige aandacht krijgt. Bassist Ruben houdt zich overigens ver van het louter grondnoten volgen, en speelt quasi constant loopjes en melodietjes die de meeste gitaristen het schaamrood zouden doen krijgen. Die lekkere zware toon mag – moét – een essentieel onderdeel blijven van de sound, want het laat alles lekker brommen.
De zang van Xavier is afwisselend, en hij laveert vrij geregeld tussen een diepe holenbeergrom en vooral veel zweverige cleane vocalen. Die laatste zijn niet altijd even spannend (soms een tikkeltje zeurderig), maar de omschakeling naar die daverende brul zorgt voor welkome afwisseling.
'Beneath' is een huzarenstukje van een relatief jonge band, maar laat nu al horen dat de heren ver kunnen komen indien ze op deze wijze blijven verder evolueren. Korte nummers mogen de volgende keer ook, maar elke act die een song van twintig minuten spannend kan houden, verdient een eerlijke lofbetuiging.
