Fabrizio Cassol, frontman van 'Aka Moon' en tevens bezieler van deze samenwerking met Baba Sissoko, is van alle markten thuis. De afgelopen jaren liet hij zich in verscheidene opzichten opmerken, onder meer door een jazzy herwerking van Bach's Mattheuspassie en van Monteverdi's Mariavespers. Afgelopen zomer verzorgde hij dan weer een verbluffende set op Gent Jazz Festival en in december 2009 ging zijn sublieme 'Concerto Grosso voor Cello, Turntables en Orkest' in première. Aan dat indrukwekkend palmares van de afgelopen jaren wordt nu ook 'Culture Griot' toegevoegd, een etnische ontmoeting tussen 'Aka Moon' en de muzikanten van Baba Sissoko.
De voeling met het Afrikaanse continent sluimert al langer in het werk van 'Aka Moon'. Reeds uit vorige albums bleek Cassols interesse voor het uitheemse, wat in 2006 een culminatiepunt bereikte met een megalomaan muzikaal project: onder meer vocalist David Lynx, gitarist David Gilmore en fluitist Magic Malik leenden hun unieke visie aan 'African Voices', een soort moderne jazz-opera die bruggen sloeg tussen Oost en West. Ook Baba Sissoko was vertegenwoordigd, een samenwerking die uiteindelijk zou uitmonden in dit album.
'Culture Griot' haalt het niveau van 'African Voices' echter absoluut niet. Waar Cassol er al zijn leven lang in slaagt om een eigen invalshoek op muziek te verklanken, schiet zijn jongste album hopeloos tekort. Wie zich bij dit album een stereotiepe smeltkroes voorstelt van typische Afrikaanse zang en enkele ongezouten improvisaties, heeft het volledig bij het rechte eind. 'Culture Griot' probeert een symbiose te vinden tussen de Afrikaanse cultuur en de onze, maar blijft steken waar soortgelijke projecten vastliepen: in veel plezier en tonnen vol goede bedoelingen. De muziek boeit echter niet, laat staan dat ze zou ontroeren. Het stramien van de nummers is teveel hetzelfde en het pallet waaruit een uur lang wordt gepuurd is te beperkt. De anders zo vurige solo's van Cassol klinken geremd, bassist Hatzigeorgiou krijgt niet de vrijheid die hij normaal gezien zo rijkelijk benut en drummer Stéphane Galland kan niet meer doen dan het geheel stevig begeleiden. Babba Sissoko en zijn groep zangers zouden in deze voor een dynamisch tegengewicht moeten zorgen, maar doen het tegenovergestelde. Het Afrikaanse instrumentarium is een gimmick waar een mens zich geen uur lang kan over verwonderen en de doorgedreven homofonie van het koor gaat op den duur vervelen. De nummers lijken teveel op elkaar en de Afrikaans geïnspireerde harmonieën komen vaak op hetzelfde neer. Quasi meteen is duidelijk waar 'Culture Griot' zal eindigen, en beteren doet het album helaas niet meer.
'Culture Griot' ligt niet slecht in het gehoor, maar het is pijnlijk om te zien dat een genie als Fabrizio Cassol plots zo'n geijkte paden bewandelt. Zijn zoektocht naar nieuwe horizonten moddert hier aan in een opgewekte, etnische ontmoeting, quasi zonder diepgang. Het lef heeft 'Aka Moon' nog steeds, alleen ontbreekt het op 'Culture Griot' aan muzikale kompanen met een brede visie...
Meer over Aka Moon, Baba Sissoko & Black Machine
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
