Aka Moon, het trio van altsaxofonist Fabrizio Cassol, elektrisch bassist Michel Hatzigeorgiou en drummer Stéphane Galland, bestaat inmiddels twintig jaar. Die mijlpaal vieren de drie musici met een grote tournee door Vlaanderen en Wallonië, alsook met een nieuwe plaat. De voorbije twee decennia nam de groep vijftien albums op, maar slechts voor een daarvan (hun debuut) spraken ze geen gastmuzikanten aan. Ook de livegeschiedenis van Aka Moon is letterlijk gekleurd door heel veel andere individuen: niet de reguliere jazzgrootheden, maar wel Afrikaanse of Indische grootmeesters die zich door de jazz van het trio en de charme van Fabrizio Cassol lieten verleiden om een dialoog aan te gaan. Inderdaad waren de samenwerkingen van Aka Moon altijd meer dan zomaar een naast elkaar plaatsen van jazz en traditionele muziek. Cassol en de zijnen beschouwden het telkens weer als hun plicht om samen met musici uit andere culturen een nieuwe taal uit te vinden, waarin de invloed van beide partijen duidelijk moest terug te vinden zijn. Dat leverde dikwijls avontuurlijke muziek op, met als gevolg dat Aka Moon terugblikt op een heel verscheiden en interessante discografie, hoewel deze misschien niet van een constant topniveau is.
In het clubcircuit konden Cassol, Hatzigeorgiou en Galland de voorbije jaren uiteraard niet altijd aantreden met overzeese partners, dus speelde de band geregeld concerten met zijn drieën. Te verwachten was dat een dergelijke set ook op plaat vuurwerk zou geven. Aka Moon live meemaken, is immers een vat vol energie aan het werk zien, een groep die als een brok ongetemd wild klappen uitdeelt aan de gewillige luisteraar. Galland door met heftige, tegendraadse drumpartijen aan te treden, Hatzigeorgiou via kolkende lijnen, soms al eens in een improvisatie verrijkt met verstikkende loop-reeksen en Cassol als toeterend heksenbezweerder, uithalend met krassende tonen en hyperkinetisch spartelende lijnen. 'Unison' klinkt echter heel erg braaf in vergelijking met de livereputatie van deze band. De studiocontext heeft blijkbaar voor een vrij constante, vredevolle atmosfeer gezorgd, die zich vertaalt naar muziek die zelden uit zijn voegen barst. Er wordt weliswaar inventief gemusiceerd, met Galland (via zijn stoutmoedige ritmes) als meest intrigerend musicus. Ook zijn de thema's hier en daar prachtig, maar het heeft er alle schijn van dat de musici niet helemaal konden loskomen van zichzelf. Zo slaagt Cassol er bijvoorbeeld in 'Michel is Back' niet in om de beperkingen van zijn saxofoon in filosofische zin te overstijgen. 'Istanbul' is evengoed een nummer dat de muzikanten naar de afgrond willen duwen, maar waar ze halfweg blijven haperen. Het titelnummer draait dan weer voortdurend in bevallige cirkels, maar laat na een parcours met boeiende hoogtes of laagtes af te leggen.
Zo hangt boven de hele plaat een gezellig zondag namiddagsfeertje, waarin musici bij elkaar troepen omdat niets moet en alles mag. Dit vijftig minuten durende 'unisono' (Aka Moon vist inderdaad voortdurend in hetzelfde vaarwater en speelt op die manier een metaforisch 'unisono' bij elkaar) is niet vervelend, maar wel zeer beperkt. Verschillende nummers blijken verrassend genoeg onderling inwisselbaar en het totaalpakket barst helaas zelden uit zijn voegen. 'Unison' blijft een aangenaam album, maar goed wetende waartoe deze drie musici als collectief in staat zijn, blijft telkens weer het idee nazinderen dat Aka Moon live stukken efficiënter en beklijvender van de grond komt.
