Met 'Amazir' verbreekt het Belgisch trio Aka Moon een vier jaar durende releasestilte waarin de groep uiteraard niet heeft stilgezeten. Na samenwerkingen met onder andere DJ Grazzhoppa's DJ Big Band is Aka Moon hier nu te horen met twee vertrouwde gasten Fabian Fiorini en Magic Malik en twee nieuwere gezichten: trombonist Robin Eubanks en Nelson Veras op akoestische gitaar.
'Amazir' is op en top Aka Moon. De mathematisch exact uitgevoerde ritmische hoekigheid klinkt als vanouds bedrieglijk vanzelfsprekend. Het samenspel in de onvoorspelbaar kronkelende thema's en arrangementen blijft indrukwekkend, terwijl eigenlijk de basislaag van bas en drum al een evenement op zich is, zeker wanneer Stéphane Gallands grooves niet zomaar zitten en hij een extra generator voor spanning en onrust wordt.
Door deze muzikale bagage en de waarde van het muzikale materiaal moeten de muzikanten niet inzetten op powerplay of effecten, maar kunnen ze hun klassieke geluid gebruiken. Wie vreesde dat de aanwezigheid van een piano de beweeglijke en schijnbaar vrij rondfladderende muziek van Aka Moon zou vastpinnen, kan gerustgesteld worden. Fiorini verankert de muziek niet, integendeel. Met zijn variërende speelstijl voegt hij een extra ritmische laag toe en bovendien is zijn piano – net als de dwarsfluit van Magic Malik – een verrijking voor de sound van de groep.
Dit album is door de muzikanten niet opgevat als een consequent geheel en dat is te horen. Het grondplan van de nummers varieert van ingenieuze structuren tot klassieke solo-thema-vormen. In de eerste categorie springen het titelnummer 'Amazir' en 'Cuban #1' er uit, waarin de verschillende instrumenten onophoudelijk van rol veranderen. Ze kunnen unisono het thema brengen tot iemand zich afsplitst voor een geïmproviseerde solo of een contrapuntische tegenstem. Hierdoor ontstaan steeds wisselende allianties en lagen die garant staan voor een kluwen waarop de luisteraar moeilijk vat kan krijgen. 'Invisible Horn' is dan weer veel herkenbaarder. Nelson Veras – die opvallend goed in het klankbeeld past – krijgt alle kans om zich solistisch te tonen en bas en drum gaan zelfs met een hoog swinggehalte spelen, al wordt deze swing aardig verbasterd.
Een andere spanning die door dit album loopt, is het onderscheid tussen energieke en meer abstracte nummers, waarbij het opzwepende nooit jolig wordt en het introverte nooit neuzelend. 'Vasco' klinkt bijvoorbeeld als een nachtelijke wandeling in het woud, met de heldere altsaxklank als enig lichtpunt. Het trage tempo en de destabiliserende drums zorgen voor weinig houvast, waardoor Fiorini alle ruimte krijgt om de spanning op te voeren door lange lijnen die pas heel laat een rustpunt vinden. 'Cuban #2' barst dan weer van de uptempo nervositeit – salsa in de molen van Aka Moon – die Magic Malik alle kans geeft om uit te fladderen.
Zo krijgt de luisteraar in alle tracks sterretjes te zien, maar misschien nog het meest in 'The Father Remix'. Gallands partij wisselt tussen accentverschuivingen en echt vertragen of versnellen, en de melodie-instrumenten (nu allemaal aanwezig) schuiven kriskras door elkaar. Dit schommelen en over en weer flitsen maakt het publiek tot de speelbal van Aka Moon. En dat nu al vijftien jaar lang.
Meer over Aka Moon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
