Air is terug. Met Talkie Walkie heeft Air een plaatje verfijnde nostalgie in een nieuw jasje gestoken. Dat is een formule die het sinds Moon Safari in 1998 bijzonder goed doet. Minimalistische beatbox ritmes onder fijne melodietjes in een akoestisch-elektronisch landschap. Wat het verschil is met het alom gelauwerde Moon Safari? De Parijzenaars zingen deze keer zelf, zonder veel studiotruckjes. Dat is niet altijd even indrukwekkend. Voor de rest is Talkie Walkie een album dat anno 2004 eigenlijk nog steeds naar de jaren negentig ruikt.
Toch wentelen we ons maar al te graag in dat warme verleden. Easy-listening ambient pop om door een roze walkman te beluisteren. Tedere gitaartokkels en strelende pianootjes worden aangevuld met warme synths en af en toe een kitscherige strijkerspartij. Over deze instrumentele basis zingen Jean-Benoit Dunckel en Nicholas Godin simpele strofes en refreintjes. Soms klinkt dit nogal flauw ('Surfing On a Rocket', 'Biological') en moeten vooral de instrumentale tussenstukjes de liedjes maken. Het is in die intermezzi dat nieuwe klanken en elektronische effecten de monotone ritmes aanvullen en de songs naar een hoger niveau tillen. Het is op dat ogenblik dat je met een wee gevoel aan voorbije tijden denkt. Als de tekst in 'Run' blijft hangen, als de ontstemde, melancholische gitaar je even mee op reis neemt in 'Universal Traveler', als je de laagjes in het bloedmooie 'Another Day' ontdekt (waarin de zang wel perfect met de muziek versmelt), dan weet je waarom dit zo'n feel good plaat is.
Talkie Walkie (zo noemen de Fransen een walkie talkie) is geen geluidsbehang. Moon Safari kreeg die status - ten onrechte - wel en er was geen reportage of documentaire op televisie of je hoorde Air (of Moby) op de achtergrond. Dat zou met Talkie Walkie ook wel eens kunnen gebeuren. Vooral het gefluit in 'Alpha Beta Gaga' bevat een grote lading televisievrolijkheid. En de Oosters klinkende xylo- en vibrafoon in 'Alone in Kyoto' werden bovendien reeds voor de soundtrack van Sofia Coppola's vermakelijke, oscarwinnende film Lost in Translation gebruikt. Air is wel degelijk terug, niet met grote verrassingen maar wel met trage, Franse degelijkheid waarvoor je even achterover moet gaan liggen, op de sofa op een saaie zondag.
Meer over Air
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
