Zowel Nadja’s Aidan Baker als Eric Quach (Thisquietarmy) zijn legendarische beeldhouwers van minimalistisch gitaarwerk en abstracte droneambient. Als beide Canadezen beslissen om op de Europese tour van Thisquietarmy de degens te kruisen en daar nog eens drie drummers bij te betrekken, is er duidelijk iets uniek aan de gang. Het voor de gelegenheid omgedoopte Hypnodrone Ensemble, dat eenmalig in Keulen optrad, heeft zijn livesessie opgenomen en geeft nu een ruimer publiek de kans mee te kunnen genieten van het optreden. Het nodige enthousiasme heeft alvast gezorgd voor een tweede show onlangs, tijdens Incubate in Tilburg.
Hypnodrone Ensemble bestaat uit een enkele track: een lange geluidstrip die een kleine drie kwartier intensiteit omstrijkt. Wat begint als een ijl minimalisme met sissende hihats en meanderend snaarwerk, groeit enkele malen uit tot een loeiend, gierend geheel met hoge gitaarkreten, winderige drones en collectief tot moes geslagen drumstellen. Denk aan de lyriek van postrockbands als Godspeed!YBE, maar dan volledig instrumentaal, zonder strijkers of basgitaren en met meer minimalistische natuurkrachten.
Wat opvalt, is dat deze collectieve jamsessie toch enigszins gestructureerd overkomt. Vijf intieme minuten van zweefambient en droomnoten met polyritmische percussie worden opgevolgd door vijf knallende minuten van luidruchtige intensiteit. En dan gaat de golf weer liggen. Drums vallen weg en vage, mechanische gitaarhalo’s resten. Zo volgt een deining die weer een vijftal minuten inpalmt: ongrijpbaar, mysterieus. Dan schuifelen de drummers opnieuw in om een dromerig, zinderend geheel te vormen. Enkele extra minuten is het wachten vooraleer het kwintet besluit terug de berg op te klimmen. Een flanger effect dat door een distortion wordt vervangen, is een eerste voorbode. Wat moet komen, komt. Veel bliksemende cimbalen en een dualiteit tussen laag zoemend en hoog weergalmend snaarwerk krijgt meer en meer vaste grond. Een vliegtuig lijkt over te scheren, het tempo wordt opgevoerd en langzaam maar zeker krijgt de storm zwaar overdonderende proporties. Hoog gegier wordt laag gegrom. Het gezelschap slaat aan het rocken en gooit er zelfs even speedpunkritmes bij, maar loeiende drones en gierende gitaren blijven contact houden. Ditmaal duurt het onweer een hele tijd langer en lijken de vijf spelers elkaar tot het uiterste uit te dagen. Droom wordt noise en krijgt de razende kracht van een sneltrein met zich mee, waarmee de muziek aanleunt bij bij de abstracte, geometrische hoestekeningen die Quach voor dit gelegenheidsalbum opmaakte. Na woestenij volgt echter berusting, ook voor het Hypnodrone Ensemble. Deze plaat, die spijtig genoeg niet het hele liveoptreden weerspiegelt, doezelt in en laat zijn aanhoorders wat verweesd, maar voldaan achter.
Het is onmiskenbaar dat dit album een live improvisatiesessie bevat. Een voorspelbare, maar spontane beweeglijkheid en het feit dat vooral wordt gemikt op de collectiviteit en minder op het spel van het individu, zorgt voor een veilig kader. Het resultaat is desalniettemin overweldigend. ‘Hypnodrone Experience’ koppelt vakkennis aan expliciete, fantasierijke muzikale beleving. Dat maakt deze plaat niet enkel een fijn aandenken voor het beperkte publiek op de liveshows, maar ook een tof item om toe te voegen aan een erg rijke collectie ambientwerken van een van beide heren. Niet echt essentieel, wel oprecht.
