Ahmad Jamal mag gerust bij de omstreden muzikanten van de jazz gerekend worden: voor de ene een veredelde cocktailpianist, voor de andere (Miles Davis, Brad Mehldau) een waardige invloed. Op ‘A Quiet Time’ is Jamal te horen in kwartetbezetting (trio met extra percussie) en in een repertoire dat buiten ‘I Hear a Rhapsody’ en een compositie van Randy Weston uit eigen werk opgebouwd is.
Op het einde nog net even naar elkaar kijken en dan plots afsluiten met een klein, gezamenlijk akkoordje. Zo wordt meer dan de helft van de nummers op ‘A Quiet Time’ neergelegd. Het is niet de enige muzikale gimmick die op dit album te horen is. De gefragmenteerde stijl van de Jamal krijgt ook die allures, ondanks de afwisseling tussen grootse romantische akkoorden, ritmische passages en Monkachtige, abrupte bewegingen en loopjes. Wat door de veranderingen verrassend zou kunnen worden, klinkt echter al snel ongedurig, en de abrupt afgebroken ideeën worden kleine muzikale bevliegingen.
De problemen stellen zich extra duidelijk in de tragere stukken. Jamal kan het thema niet gerust laten (in tegenstelling tot in ‘Flight to Russia’ waar hij er steeds maar weer naar terug grijpt) en natuurlijk laten open bloeien. Het lijkt alsof hij niet goed weet wat te doen met de ruimte. Soms haspelt hij thema’s echt af en doet zo schijnbaar erg veel, hoewel hij geen consistent verhaal neerzet en dus eigenlijk weinig zegt.
Zijn collega’s krijgen bijzonder weinig ruimte, dienen louter als schragende begeleiding en zitten zo muurvast in swing en latinachtige grooves. Jamal had bovendien kunnen besparen op de personeelskosten door percussionist Manolo Badrena van de loonlijst te weren. Diens bijdrage aan het geheel is uiterst beperkt en af en toe loopt hij zelfs verloren in het geluid. Meer ruimte voor drummer Kenny Washington had een eventueel trio meer spanning kunnen geven dan dit kwartet.
Het album bevat enkele leuke (aanzetten tot) composities, zoals het charmante, vluchtige motiefje dat aan de basis ligt van ‘After JALC’ of het klassiek gesneden balladthema van de titeltrack. Helaas wordt het potentieel van deze leuke dingen niet waargemaakt. Daarvoor is het spel van Ahmad Jamal te gefragmenteerd en klinken zijn soms extreem verschillende passages te veel als losse ideeën. Dat hij op zijn tachtigste nog steeds een technische bagage bezit waar menige jonge leeuw jaloers op is, is een feit. Wat hij er mee aanvangt is echter minder fascinerend.
Meer over Ahmad Jamal
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
