Er is ook in doom een waaier aan bands die elk een eigen invulling geven aan de hoofdbrok, maar weinig acts doen dat met zo'n verfijning als het Duitse Ahab. Na hun eerste drie platen die elk gebaseerd waren op Herman Melville's 'Moby Dick', werd het tijd voor iets anders. Vandaar dat 'The Giant' zijn literaire invloed haalt bij Edgar Allan Poe. Hoe het ook zij, met dit album weten deze jongens zich netjes in de categorie van de groten te scharen, want als er zoiets bestaat als een opwindende doomplaat, dan moet deze dat haast zijn.
Geen overdreven tristesse of pathetiek, geen ongepolijste rauwheid, maar daarentegen des te meer ongebreidelde eenzaamheid en schoonheid: dat is wat 'The Giant' weet te bieden. Het feest begint heel ingetogen met 'Further South': zachtjes meanderende gitaarlijnen scheppen een zweverige sfeer, welhaast alsof men in een reddingsloep ligt te dobberen op een onmetelijke oceaan. Etherische zang duikt op, die helaas niet altijd even zuiver is, maar dat deze zang van Daniel Droste niet perfect klinkt, is een klein euvel. Wanneer veel later plotsklaps de hemelsluizen openbreken met een loeier van een riff en brulzang, is kippenvel gegarandeerd.
Datzelfde trucje past Ahab nog wel vaker toe, maar het komt zelden als een platgetreden formule over, en de afwisseling gecombineerd met die heerlijke wisselwerking tussen log en zacht geeft het geheel een vaart die een mens geboeid laat verder luisteren. Ook de ingetogen bruutheid (Ahab bewijst dat het kan) van 'Aeons Elapse' of 'Deliverance' zijn schoten in de roos.
Links en rechts komt overigens Herbrand Larsen van Enslaved een lijn meezingen, maar misschien had de band dat beter gelaten, want nu wordt wel pijnlijk duidelijk hoezeer Daniel Droste soms de mist ingaat met zijn cleane zang. Maar alweer: het is een klein puntje dat meteen rechtgezet wordt zodra de man zijn putgrom inzet. Qua sfeerschepping gaat de prijs trouwens naar 'Antarctica the Polymorphess', wat behalve een heerlijke titel ook een ijzingwekkende song is, met opnieuw die intricate melodieën die doorheen het muzikale tapijt worden geweven.
Met 'The Giant' bewijst Ahab dat ze ondertussen alle kinderziektes hebben gehad en dat ze met opgeheven schouders bij de koplopers van de doom mogen staan. Dit album is gebalanceerd, volwassen en weet blijvend te boeien, iets waar vele doombands nog iets van kunnen leren. Toegegeven, het helpt om in de juiste sfeer te zijn om dit album ten volle naar waarde te schatten, maar dat is waarschijnlijk zo voor eender welk genre.
