'New Directions in Sound' is een bloemlezing uit de zes lp's die de latin jazz-groep Afro Blues Quintet Plus 1 eind jaren zestig uitbracht. Een grote naambekendheid heeft dit zes man sterke combo uit Los Angeles nooit gehad; de enige muzikant van het gezelschap die bij de meeste muziekliefhebbers een belletje zal doen rinkelen is drummer Jim Keltner. Wie 'New Directions in Sound' beluistert, zal snel begrijpen waarom deze groep in de vergetelheid is geraakt. De easy listening-jazz die het Blues Quintet maakt van bestaande pophits en jazzstandards is immers allesbehalve wereldschokkend en zelfs meer dan eens regelrechte muzak.
Zo bevat de compilatie bijvoorbeeld coverversies van Miriam Makeba's 'Pata Pata', Stevie Wonders 'La La La' en het obligate 'Summertime'. Met een instrumentarium waarin vooral de vibrafoon een prominente rol speelt, naast drums, percussie, piano, basgitaar, saxofoon en fluit, steekt de groep deze songs in een mambo-achtig jazzkleedje. Veel nieuwe of wisselende invalshoeken belicht het Blues Quintet niet: de zuiderse latin jazz-accenten zijn vooral afkomstig van het opzwepende drum- en percussiespel; de overige muzikanten houden zich braafjes aan het naspelen van de oorspronkelijke melodielijnen. Resultaat: achtergrondmuziek die een aandachtige luisteraar compleet onverschillig laat. Het beste voorbeeld van de weinig originele aanpak van de groep is te horen op de tracks 'Down With Downers' en 'Our Mambo'. Het cd-boekje vernoemt Blues Quintet-leden Ralph Morris en Jack Millman als auteurs van de nummers, hoewel het hier eigenlijk gaat om twee coverversies van Herbie Hancocks 'Cantaloupe Island'. De volledige structuur, de melodie en het arrangement van Hancocks klassieker worden schaamteloos geplagieerd en dit zonder vermelding van de oorspronkelijke auteur.
De enige keer dat het Blues Quintet kan overtuigen, is met het nummer 'Evening of the Beast'. Deze eigen compositie van Ralph Morris (voor zover men kan betrouwen op de juistheid van de gegevens in de liner notes...) wordt gedreven door een intense saxpartij en is 'zuivere' jazz (zonder latin-invloeden) van een zeer acceptabel niveau. Helaas lijdt het nummer onder een erg povere opnamekwaliteit (er klinkt continu een storend, trillend geluid), overigens iets waar alle songs op de cd mee te kampen hebben. Hoewel Ace Records beweert het geluidsmateriaal digitaal geremastered te hebben, is er nog veel te veel bandgeruis hoorbaar. Voorts kunnen vragen worden gesteld bij de vreemde songselectie van compilator Dean Rudland. Zo bevat 'New Directions in Sound' een track die amper één minuut en zeventien seconden duurt; een andere klokt af even voorbij anderhalve minuut. In beide gevallen gaat het om nauwelijks uitgewerkte sax- en vibrafoonriedels die uitfaden zodra ze begonnen zijn en op geen enkele manier au sérieux kunnen worden genomen.
De nogal onbescheiden titel van de cd roept grote verwachtingen op, maar die worden jammer genoeg allesbehalve ingelost.
Meer over Afro Blues Quintet Plus 1
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
