Een beetje een vreemde plaat is het wel, ‘Lucen’ van de minder bekende afarOne. Een sombere, stilistische hoes toont niet echt de verlichting waarvan de titel spreekt. Bovendien blijkt afarOne ofte Stefano Ruggeri drie jaar in het warme Barcelona te hebben gewerkt aan dit debuut dat zijn heil zoekt in kille, duistere ambientsferen. Toch lijken de klassieke pianoscholing en de interesse in progressieve elektronica van de dertiger uitmuntend te rijmen op dit ronduit intrigerend werkje.
Acht tracks met een gemiddelde duur van zo’n vijf minuten volstaan om de luisteraar gemoedelijk toe te dekken. De hoekige geknutseldheid van breakbeats en clics ‘n’ cuts wordt gesust met een warme zweefdeken vol organische soundscapes en analoge klanken. Daarboven drapeert afarOne zijn romantische, duistere pianopromenades die occasioneel met een zeldzame cellostrijk worden aangevuld. Elektronica en akoestische muziek, hypermodern en klassiek omarmen elkaar. Zo vormt ‘Lucen’ een psychedelische gezondheidskuur voor de geest.
Elke track is misschien eenvoudig qua opbouw, maar bevat vooral een zoektocht naar de juiste sfeer. De mystiek van laatavond ambient en de gedrevenheid van moderne druppelritmiek vormt een mooie symbiose in een wat duister en nevelig ‘Due’, waarin het hoge pianothema een romantisch patroon neerzet. De onrustige, onderhuidse voedingsbodem van diepe basstructuren die een extra dimensie biedt, blijkt enkel bij luide beluistering merkbaar. ‘Naked Icon’ is dan weer een stuk meer gestileerd, met statische en karige aanslagen op het klavier, een ruimte creërende ruis en een droge pulsbeat. De voorzichtige fragmenten van metaal klinkende snaarstrijken geven deze less is more-track een mooi filmisch karakter.
‘Lucen’ laat zich beleven als een intrigerend, somber spektakel. Er wordt voortdurend geknisperd en gekraakt, maar Ruggeri onderdrukt dat ritmische element door een permanente melancholie van soundscapes en piano. Productietechnisch klinkt dat allemaal loepzuiver, hoewel soms bewust met ruis wordt gewerkt. Mogelijk moet zijn projectnaam uitgesplitst uitgesproken worden als “a far one”. Want verre horizonten zoekt de Spanjaard in elk geval op.
