Een splinternieuwe naam aan het firmament, maar eentje die bestaat uit gepokte en gemazelde muzikanten. Uiteraard is de naam van Mike Portnoy de meest bekende van het gezelschap. Na zijn tumultueus vertrek bij Dream Theater en zijn onsuccesvolle passage bij Avenged Sevenfold, is de meesterdrummer terug van weggeweest met een nieuwe band. Als zanger werd zomaar even Russell Allen gestrikt, de man met de gouden stembanden van Symhony X. Het is wel sterk dat de muziek van Adrenaline Mob geenszins refereert aan eender van die twee acts. Integendeel, dit is moderne en veelzijdige metal, gebracht zoals het hoort!
Om geen tijd te verliezen, trapt Adrenaline Mob meteen af met een loeier van formaat: 'Undaunted'. Met voorsprong het meest extreme nummer van het album, kent het een heerlijk setje logge en rammende gitaarriffs met daarboven een Russell Allen die ruiger zingt dan hij misschien tot dusver heeft gedaan. Het rauwe kantje bezorgt Adrenaline Mob hier zelfs een link richting de mokerriffs van Machine Head. Portnoy staat duidelijk ten dienste van het geheel, en speelt door de band genomen verrassend sober, zij het niet minder effectief.
'Psychosane' is een stuk rustiger, en laat een andere kant van de band horen: stevige midtempo metal, met knipogen naar populaire muziek, maar zonder ooit de basisbeginselen te verloochenen en dus ook nooit minder potig te klinken. 'Feelin' Me' is dan weer een echt kalmer stuk muziek, eentje dat nogmaals de veelzijdigheid van de aanwezige artiesten in de verf zet.
Adrenaline Mob bespeelt alle zijden van het metalen spectrum, maar verliest nooit uit het oog dat de songs op de eerste plaats komen. Dat heeft als resultaat dat afwisseling troef is: zo wisselen meer ingetogen stukken naadloos af met beukers waar de voet nauwelijks van het gaspedaal wordt genomen. Echter, het sterke is dat alles daadwerkelijk klinkt alsof het de hele tijd één band is (de identiteit is dus bewaard gebleven), en dankzij de flinke baggage van de verzamelde musici blijft het geheel doorlopen aangenaam en interessant om naar te luisteren. Het is toegankelijker en meer rechtdoorzee dan zowel Dream Theater of Symphony X, maar zat er ook iemand te wachten op een doorslag van die acts?
Het valt ten zeerste te hopen dat het niet bij dit enkele album blijft, want Adrenaline Mob heeft veel in zijn mars. Niet alleen dat de muziek opener en ruimer klinkt dan mensen zouden verwachten van de muzikanten, maar ook dat er flink wat hitpotentieel in vervat zit zonder dat er ergens principes worden verloochend. Sterk!
