Drum en bas: de basis van elke ritmesectie. Althans, zo is toch de norm in het rock’n’rolllandschap. Maar dat is dus even naast Adoran gerekend. Aidan Baker van ondermeer Nadja en Whisper Room (drums) en zijn Canadese kompaan Dorian Williamson van Northumbria (basgitaar) verdiepen zich al geruime tijd in het universum van loodzware drones en dreigend doomminimalisme. Met dit op het Belgische ConSouling Sounds uitgebrachte titelloze album, wordt een nieuw hoofdstuk aangesneden in deze eigenzinnige artiesten hun duistere sfeerwereld.
Twee instrumentale tracks die samen een klein uur overdonderende muziek presenteren: dat zegt al iets over de inhoud van dit beperkt uitgegeven album. Een bedrieglijk lichte hoes van een dode, ondergesneeuwde pinguin verbergt erg sombere, weerspannige muziek. Geen angst echter voor eentonigheid: het circulaire drumwerk van Baker, die veel met zijn cimbalen werkt, kanaliseert netjes de veelvuldige thematische bewerkingen of grondtonen die uit de viersnaar geplukt worden en geeft netjes opklimmende, pauzerende of ineenstortende momenten aan.
De bas op zich presenteert een voortdurend spel van lang aangehouden, dreigende basistonen met verschuivende kleuraccenten en hoger piekende vervormingen. Riffs, drones en improvisaties op effectpedalen vloeien in elkaar over in een voortdurende dynamiek. Toch torent het geheel als een duistere, ononderbroken geluidsmuur boven de luisteraar uit. Het zijn echter de donkergrijze, soms even wat fellere nuances die de zwarte trip die openingstrack ‘Careful with that Death Machine’ leefbaar, uitdagend en soms zelfs aangenaam maken. Ritmiek en invulling blijken immers opvallend levendig en nooit al te traag of depressief, wat vooral de verdienste van het stevig stuiterende trommelwerk van Baker is.
‘The Aviator’ opent echter een stuk meer aarzelend, met de eerste minuten alleenrecht voor nogal droog, rondwandelend drumwerk. Vage snaarstrijken zorgen voor wat kleurvlakken, maar een echte doorbraak laat lang op zich wachten. Dit tweede nummer klinkt lange tijd dan ook vrij artificieel en structuurloos, met moeizame interactie. Na dik vijf minuten beginnen beide heren gelukkig naar elkaar toe te groeien en is opnieuw sprake van een complexe entiteit, die weliswaar een stuk oppervlakkiger klinkt dan zijn voorganger. Het lijkt wel of producer en avant-gardegitarist James Plotkin zich met de tweede kant van deze plaat minder raad wist.
‘Adoran’ is een erg aparte muziekprent, eentje vol beweging maar die toch voornamelijk rond sfeer en minimalisme draait en daarom nogal gemakkelijkheidhalve in de categorie duistere ambient zal belanden. Technische hoogstandjes zijn niet aan de orde (getuige de soms ronduit gebrekkige roffels van Aidan Baker), maar een hoge improvisatie- en interactiegeest des te meer. Dit is een avontuur voor durvers, wat helemaal rijmt met de persing op slechts 750 exemplaren.
