De wijk Brooklyn in New York mag zich met bands als The National, Grizzly Bear en Yeasayer een broeihaard van de betere Amerikaanse indierock noemen. Aangespoord door het succes van hun wijkgenoten staat er nu een meute hongerige bands klaar die eveneens wil doorbreken zonder aan eigenheid in te boeten. Zo ook Adam’s Castle, een instrumentaal trio dat bestaat uit drums, basgitaar en piano afgewisseld met Rhodes. Hun doel is ambitieus: eclectische en onvoorspelbare muziek maken, “stripped of distractions and easy answers.” Aan hen om te bewijzen dat er waarheid schuilt achter dat ambitieuze statement.
De uitdaging bestaat erin om met een kleine bezetting zonder zang een album lang te blijven boeien. Alhoewel dat toch niet blijkt te lukken, laat Adam’s Castle bij momenten degelijke dingen zien. Zo toont de groep op opener ‘Angel Dust’ dat ze belang hecht aan een zorgvuldig opgebouwde spanningsboog. Het nummer begint met een ijle combinatie van stuwende piano en dreigende ambient die doet denken aan de Oscar-winnende soundtrack die Trent Reznor schreef voor ‘The Social Network’, waarna een minuut later de voltallige band invalt met een stevige rockgroove die vanaf dan vijf minuten lang wordt afgewisseld met psychedelische breaks en weelderige geluidslagen. Ook ‘You’re Fucking the Best’ en de afsluiter ‘But Do You Have a Flag?’ (vreemde titels, dat wel) bevatten met respectievelijk een strak, stuwend ritme en een gevarieerde songstructuur de nodige urgentie om hun lange speeltijd draaglijk te maken.
De andere nummers op ‘Vices’ tuimelen echter met het hoofd vooruit in de valkuil der middelmaat die de groep zo angstvallig probeert te ontwijken op de eerstgenoemde nummers. Hier toont de afwezigheid van enige spanningsboog de verschillende zwaktes van de groep in vol ornaat. Ten eerste is er de sound, die de muzikale echo’s niet schuwt, maar er niet in slaagt om daar een eigen smoel op te plakken. Zo valt Pink Floyd te horen in de dreigende synthesizerklanken in ‘Dark Party’ en ademt de Rhodes in ‘Alarm Clock’ de Eels van ‘Beautiful Freak’, maar weigeren beide songs die texturen op een eigenzinnige manier te verwerken. Bovendien komt de oppervlakkig gemixte sound bij momenten over als de achtergrondmuziek bij een actiespel op de GameBoy. Ten tweede vangt Adam’s Castle het gebrek aan zang niet overtuigend genoeg op, omdat de groep zelf geen sluitend alternatief biedt. Bij jazz of elektronische muziek geven de instrumentatie en structuur vaak een andere invalshoek dan vocaalgerichte muziek en is het gebrek aan zang dus absoluut geen gemis. Adam’s Castle volgt echter trouw de conventies van de rockmuziek en stuit zo al snel op de beperkingen van haar aanpak, zoals in de nummers ‘Bender’, ‘Alarm Clock’ en ‘VLM’: melige rocksongs waarbij de vocalen vervangen worden door zoutloze, inspiratieloze synthesizer- of pianomelodieën die de kaakactiviteit van de luisteraar overdadig stimuleren.
Door te benadrukken dat ‘Vices’ tot stand is gekomen via collectieve compositie, legt Adam’s Castle zelf het pijnpunt van dit album bloot: de schaduw van het compromis hangt dreigend boven hun muziek. De groep biedt degelijk vakmanschap, maar geen duidelijke richting; een verfrissende invalshoek, maar geen overtuigende toepassing ervan; aandacht voor structuur, maar geen pakkende muziek om die structuren in te vullen. En dat is niet voldoende.
