Luisteraars die gewend zijn een album te beoordelen op de eerste twee tracks hoeden zich beter voor 'Skinny Grin', de schitterende derde plaat van het Britse Acoustic Ladyland. De combinatie van zoete, filmische Yann Tiersen-achtige piano's met de beukende metal van 'Road of Bones' of de messcherp gelijk gespeelde hoekige uptempo riffs in 'New Me' kunnen de argeloze luisteraar snel misleiden. Op de andere tracks gaat de band namelijk resoluut voor een herkenbaar rockgeluid, niet in het minst omdat Pete Wareham als zanger en saxofonist dezelfde principes huldigt: wanneer hij (stevig) de melodielijnen speelt, blijft hij (net als een rockzanger) dicht bij de standaardlijn, waardoor improvisatie ondergeschikt is aan de gecomponeerde melodie. Drummer Seb Rocheford, bassist Tom Herbert en toetsenist Tom Cawley zorgen er voor dat deze werkwijze geen muzikale degradatie met zich meebrengt. De rol van slaafse volgers van de leadpartij is dankzij de knappe arrangementen aan hen niet besteed. Ofwel rammelen ze aan de rockcliché's door plotse, gezamenlijke stops, ofwel vullen ze elkaar perfect aan met hun eigen, secuur uitgevoerde riffs. Wanneer het dan toch iets eenvoudiger lijkt, zoals in 'Red Sky', dan is er nog steeds het potente geluid dat de vier (ondanks hun sobere bezetting) voortbrengen om duidelijk te maken welke klasse er achter Acoustic Ladyland zit.
Door een combinatie van muzikale inventiviteit en de energie van rock is 'Skinny Grin' een album dat stijf staat van de muzikale power. Reken hierbij enkele bijzonder catchy tracks als 'Cuts & Lies', 'That Night' en 'The Rise', en de band is klaar voor de festivals – en niet alleen voor een of andere tent waar muzikale rariteiten onderdak vinden. Met een rocksound die meer dan eens refereert aan de jaren '80 kunnen ze immers meesurfen op de golven van rockbands als Franz Ferdinand en Maxïmo Park. Het is dan ook niet verwonderlijk dat uitgerekend Paul Epworth (producer van Maxïmo Park en Block Party) achter de knoppen zat voor 'Skinny Grin'.
Wanneer de band droog en energiek uitpakt, tapt de muziek uit het punky rock'n'roll-vaatje, zij het dan wel voorzien van scherpere muzikale randjes. 'Glass Agenda' klinkt dan weer kouder en afstandelijker, en gaat pootjebaden in de elektro of de no-wave. Het opmerkelijkste is de sound van 'Cuts & Lies'. De sexy stem van gastzangeres Anne Booty, de stevige baspartij die graag stiltes laat vallen, de stops in de begeleiding, en de meerstemmige zangpartijen die vaag aan r'n'b doen denken, zorgen ervoor dat Acoustic Ladyland hier opvallend dansbaar voor de dag komt – zonder aan muzikaal niveau in te boeten. Dat gebeurt wel enigszins in 'Your Shame'. De droge drum-sax-bas bezetting en Herberts schuivende baspartij roepen overtuigend de geest van Morphine's Mark Sandman op, maar als song heeft deze track minder te bieden. Het lijkt dan ook alsof er hier te veel op de herkenbare sound gerekend wordt. Dit neemt echter niet weg dat 'Skinny Grin' een aanstekelijk, commercieel en muzikaal sterk album geworden is: een zinderende party waarbij de bezoeker zijn hersens eens niet moet afgeven aan de vestiaire.
Meer over Acoustic Ladyland
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
