Absynthe Minded is terug!! Hun laatste studioalbum dateert al van 2009, maar de perceptie wordt verzacht door de één jaar later uitgekomen best of en Bert Ostyns soundtrack voor Turquaze. Er lijkt in die tijd heel wat veranderd, want waar Absynthe Minded voorheen bekend stond als een rock-jazz band lijkt dat laatste nu toch écht wel overboord gegooid. Meer nog, op ‘As It Ever Was’ – ondertussen het vijfde studioalbum – evolueert de groep rond Bert Ostyn meer richting rock- en vooral popmuziek. Ze doen dit echter zonder zichzelf te verloochenen: aan de basis weerklinkt namelijk nog steeds de klank van weleer. Voor hun nieuwste worp trokken ze de zuidelijke grens over: ze blikten het album in Parijs in onder leiding van de Canadese producer Adam Samuels, iemand die eerder zijn sporen verdiende door samenwerkingen met Vanessa Paradis, Daniel Lanois, Trixie Whitley, Willie Nelson en Warpaint (om er maar enkele te noemen).
Het album begint weinig verrassend met ‘Space’. Het ontbreken van de verrassing heeft op zich niets met het nummer te maken, maar alles met de airplay dat het ondertussen kreeg. Het is een beetje thuiskomen. Aardig – maar toch nog steeds vertrouwd – klinkt de groep tijdens ‘End Of The Line’. Voor de typerende klank kan voor een groot deel gekeken worden richting violist Renaud Ghilbert die al even typerend is voor Absynthe Minded als het schuim op een cappuccino. Bovendien onderscheidt het lied zich door de finale: toetsen en gitaren als orgelpunt. Ingetogen rock brengt het vijftal tijdens ‘How Short A Time’, door de zanglijnen van voorman Ostyn van een flinke portie dramatiek voorzien. Hierin lijken drum en gitaren vrij ruw – en meer dan vroeger – naar voor gebracht. Een inbreng van Samuels?
Van rock naar pop is maar een kleine stap. Zéker wanneer de titel het uitlokt: ‘Fighting Against Time’ heeft een refrein dat niets anders moet doen dan blijven hangen. Helaas is het niet het sterkste nummer van het album, hooguit heeft het enkele ‘interessante’ passages.
‘Little Rascal’ is het enige nummer van de soundtrack van de film ‘Turquaze’ dat de overstap maakte naar ‘As It Ever Was’. Op zich is dit geen slecht nummer – integendeel – maar qua sfeer lijkt het wat te verdrinken in de vijver die het volledige album is. Veel heeft er mee te maken dat dit verheven is van een Turkse traditionele sample en drumcomputer. Passender bij de rest van het geluid is ‘Only Skin Deep’. Dit lied komt in de buurt van de perfecte single. Sterker nog, het kan de aankondiging betekenen van een warme zomer. Ook ‘Crosses’, dat zo op het eerste of tweede album van de in Gent gehuisveste band had gekund, kan doorgaan als een heerlijk in het oor liggend lied. Het snedige toetsenspel en een speelse viool zorgen voor een frivool geluid en een tikkeltje onnavolgbaarheid. Iets meer in rust gedompeld en eerder als pop te omschrijven is ‘Get Around’. Vermeldenswaardig is de zwoele orgelpartij. Ongeloofwaardig dat ook dit het niet tot een radiohit schopt.
Erg luchtig klinken de geluidjes, toetsenspelletjes en de elektronica tijdens het door liefde opgepompte ‘You Will Be Mine’ (“You touch / my soul / now where do you wanna go / a place / of our own / everybody needs a home / don’t be scared / I’m not cruel / mama didn’t raise no fool / to the end of time you’ll be mine!”). De tekst schuurt tegen het clichématige aan en ook het tempo van de zang lijkt soms wat te snel. Verder is het melodramatische ‘Picture In A Frame’ niet het meest memorabele moment van het album. Ook het titelnummer is niet om écht laaiend over te doen. Het klinkt wat te opgefokt om charmant te ogen tegenover de rest van het album. In hetzelfde bedje ziek is ‘24/7’: het is een lied dat nauwelijks weet welke richting het uit wil en dat qua drum, ja zelfs door de zang wat ongemakkelijk overkomt.
Absynthe Minded heeft met ‘As It Ever Was’ een erg te waarderen album gemaakt. Heel wat nummers hebben het potentieel voor een gerespecteerde radiocarrière. Toch lijkt een single van het kaliber ‘My Heroics, Part One’ of ‘Envoi’ niet present te tekenen. Bovendien heeft niet elk nummer evenveel waarde op het album. Bert Ostyns recente soundtrack hoefde niet per se geplunderd te worden en andere nummers blijven niet volledig overeind. Toch leidt het geen twijfel dat ook dit album een succes wordt en het lijkt tevens een garantie voor een uitmuntend festivalseizoen.
