Er kan van 'Acquired Taste' van Absynthe Minded veel gezegd worden, maar niet dat het een 'groeiplaatje' is. Wel integendeel: de songs tonen zich vanaf de eerste beluistering zoals ze zijn, van doorwrochte muzikale diepgang is hier nergens sprake. Wat zo een zwakte lijkt, is echter meteen ook één van de sterke punten van deze cd: de eenvoudige popsongs zijn meteen raak en bovenal ronduit onweerstaanbaar. En hoewel pretentieloos en recht door zee, is het geheel van het album soms best hectisch te noemen, met name omdat alle songs een totaal eigen invulling krijgen: het aantal vaatjes waar deze Gentse band uit tapt, mag er dan ook wezen.
Deze rijkdom wordt o.a. verkregen door de opmerkelijke bezetting waarin gespeeld wordt. Naast de klassieke gitaar-drum-keyboardcombinatie is er namelijk ook plaats voor contrabas en viool. De contrabas bezorgt het geluid vaak een houterig, ambachtelijk accent terwijl de viool afwisselend voor een folk-, country- of zigeunerwind zorgt. Met name in de openingstrack 'I Am a Fan' zal de gemiddelde Bulgaar zich moeilijk kunnen inhouden om op het dol doordraaiend ritme niet te veel en te luid 'Hoi!' te brallen. Het keyboard stuurt de groep dan weer vaak de richting uit van potente pianopop à la Ben Folds 5, zeker wanneer er in het titelnummer dan nog eens een luxueus strijkertapijt onder wordt gelegd. Toch volstaat zelfs deze opsomming niet. Ze zou onrecht doen aan de dampende bluesrock van 'I've Been There', het Franse hoempa-accordeon en dito orgeltje zoals bij 'Conversation Strike Error', of de gitaarritmes van 'It Could Be', ergens halverwege flamenco en funk. Dit alles, afgerond met Beatleske en zelfs onvervalste Amerikaanse barbershopachtige samenzang betekent maar één ding: liefde op het eerste gezicht.
Misschien gaat die liefde ook nog wel iets dieper, omdat de grote verscheidenheid aan stijlen niet alleen tussen, maar ook binnen de nummers opduikt. Niet dat de sfeerwisselingen meteen extreme afmetingen aannemen, maar 'People of the Basement' gaat toch wel even die richting uit. Uptempo nujazz met een no-nonsense walking bass, swingdrum en funky, heldere Fenderakkoorden worden meer dan eens onderbroken door vreemde wendingen en onverwachte ritmes.
Zoveel op één cd? Nog veel meer, alleen zal bij sommigen de vraag rijzen wat nu het 'eigen' gezicht is van deze band. Momenteel is dit nog niet echt meer dan een optelsom van allemaal leuke muziek, maar dan ook wel waanzinnig leuke. Dit is niet alleen een cd voor op Radio 1, Radio 2 , Donna en Studio Brussel, maar ook voor op officiële plechtigheden, in jazzkelders, op folkzolders, in hippe nachtclubs of op boerenbruiloften. Het moet al vreemd lopen als iemand er niets uit kan halen.
Meer over Absynthe Minded
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
