Het Italiaanse Aborym, geesteskind van Malfeitor Fabban, is een overlever. Malfeitor is daarnaast ook een van de weinigen die op naadloze wijze black metal en industrial met elkaar kan laten copuleren en waarbij het eindresultaat niet op een of andere mismaakt gedrocht lijkt, maar daarentegen de perfecte symbiose vormt. Via een wedstrijd kon quasi iedereen de songs van het laatste wapenfeit 'Dirty' herwerken en de besten werden gekozen om dit schijfje te vullen. Niet iedereen gaat vrolijk worden van de dansbare versies, maar verdraaid nog aan toe: dit pompt!
Omdat het hier gaat om een remix-album, valt er niet zo gek veel te ontdekken op het metalen front. Wie liever de 'klassieke' Aborym wenst, kan dus maar beter een van de reguliere schijven in huis halen. Maar het staat wel als een paal boven water dat de militante industrial black van deze jongens zich bij uitstek leent tot een bewerking naar de dansvloer, ook al is die dansvloer de vochtige kelder van een verlaten sm-kasteel. Natuurlijk staat er in de vorm van 'ATWA' een nieuwe song op plaat, maar ook die leunt bijzonder sterk aan bij EBM en minder bij metal. De rauwe rasp van Malfeitor is door de band genomen de duidelijkste link met het normale songwerk. 'Does Not Compute 1.2' heeft een heerlijk stevige beat die bij industrial en gothfeestjes het best goed kan doen. 'Helter Skelter Youth' krijgt maar liefst drie versies, waarbij de 'Nihilistic Bastard Mix' veruit de meest deprimerende en donkere is, met een laag ruis en beats die uit de krochten komen gekropen als ranzige kakkerlakken op zoek naar lillend vlees. 'Irreversible Crisis' kreeg dan een 'Tanz mit Aborym'-mix aangemeten en is precies dat: een vloervuller met venijnige tandjes.
Metalfans gaan misschien hier hun neus voor ophalen, maar wie verder kijkt dan de neus lang is, weet dat ook bij industrial, EBM of electro er genoeg duister getint materiaal bestaat dat makkelijk de 'hardheidstest' kan doorstaan met eender welk ander genre. Aborym laat hier horen niet vies te zijn om eens iets anders te proberen en ook al is het geheel een volledig apart facet van de band, toch klinkt het allemaal als een klok. Misschien is dit album wel het beste bewijs dat de songs van Aborym in eender welke versie overeind blijven. Volgende keer een akoestisch schijfje?
