"Mag het iets rustiger?", moet Abdullah Ibrahim (geboren als Adolph Johannes Brand en doorgebroken onder de naam Dollar Brand) gedacht hebben na het opnemen van het inmiddels legendarisch geworden 'Duet' aan de zijde van Archie Shepp. Het contrast met de pianist die men hier aan het werk hoort, had moeilijk groter kunnen zijn. 'Live at Montreux' is immers een plaatje dat resoluut de kaart trekt van de dikwijls gezapige en immer eenvoudige jazz. Nochtans nam het label Enja deze in juli 1980 opgenomen set op in haar Enja Jazz Classics, waarin eigenlijk uitsluitend echte klassiekers een plaats zouden mogen toebedeeld krijgen. Die vermelding onder klassiekers heeft allicht te maken met het feit dat Brand een resem goede solisten om zich heen verzamelde. Altsaxofonist en fluitist Carlos Ward geeft bijvoorbeeld in 'Whoza Mtwana', het echte openingsnummer, meteen al stevig van katoen. Ook het catchy thema bezorgt de toehoorder het nodige plezier: zonder veel show schudden deze muzikanten wat ongecompliceerde feestmuziek uit hun instrumenten, waar het publiek duidelijk genoegen mee neemt.
Helaas kan men meer dan dertig jaar later niet volledig tevreden zijn met muziek als deze. Zeker niet als men bedenkt dat Brand later nog in andere, meer interessante contexten zou terechtkomen. De solo's blijven weliswaar van hoge kwaliteit, maar de begeleidende band laat de muzikanten eigenlijk volledig vrij en zo ontstaan solo's die te individualistisch zijn en niet als een groepsprestatie aanvoelen. Carlos Ward raakt in 'The Perfumed Forest Wet with Rain' bijvoorbeeld een gevoelige snaar, terwijl Craig Harris halsstarrig een opzwepende improvisatie op gang probeert te krijgen. Op zich klinken deze zaken meer dan aardig, maar de enkele akkoorden die Brand onder het geheel plaats, of de wollige begeleiding van Alonzo Gardener, die de meest vettige bassound denkbaar bovenhaalt, voegen eigenlijk amper iets toe. Op de momenten dat de band dan echt zou kunnen losbarsten, blijft de klemtoon nog steeds te eenzijdig op de solist liggen, waardoor 'Dollar Brand at Montreux' constant als een segmentair geheel blijft aanvoelen.
Nochtans heeft dit optreden voor elk wat wils in petto. Het vrolijke 'The Homecoming Song' wordt gevolgd door het iets te zeemzoeterige 'The Wedding', terwijl afsluiter 'Ishmael' zich weer vrij koest houdt, hoewel Ward alweer voor een lang kippenvelmoment zorgt met een beklijvende altsax-solo die de luisteraar volledig opslorpt. Helaas blijft ook hier weer de bijdrage van de band teveel binnen de perken. Dat 'Dollar Brand at Montreux' een plekje kreeg bij de Enja Jazz Classics is dus een betwistbaar gegeven en spijtig is dat het label zijn keuze niet motiveert in een cd-boekje. De uitgave is nu immers iets te kaal, in die mate zelfs dat de cd niets van extra informatie bevat in vergelijking met de originele uitgave destijds. Zonde.
