Een blik op de levensloop van Abbey Lincoln leert ons dat deze dame in 1930 geboren werd en in 1955 al haar debuutalbum op de markt bracht. Ze mag gerust in één adem genoemd worden met legendes als Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan en Billie Holiday. Ervaring zat dus op deze plaat, maar vooral klasse.
Ondanks haar intussen toch al respectabele leeftijd zingt Lincoln nog steeds met haar typische zwarte jazzstem. Dat het geen jonge stem meer is, is wel hoorbaar maar ze past heerlijk bij de soort muziek: dromerige jazzsongs vol mooie arrangementen. De nummers baden in een sfeer van melancholie en intimiteit. Een hoogtepunt op deze plaat is ongetwijfeld 'They Call It Jazz', een nummer waarvan zowel de tekst als de muziek van Lincolns hand is. Pianist Kenny Barron opent met een rustige piano-intro, waarna Lincoln het wondermooie thema inzet, ondersteund door Jaz Sawyer op drums en Ray Drummond op bas. Vanaf strofe twee valt een orkestarrangement in dat hier een mooie ondersteuning geeft aan het nummer. De saxsolo van Julien Loureau is prachtig opgebouwd en leidt het nummer naar een eerste climax. Wanneer deze solo overgaat in een pianosolo van Kenny Barron keert de rust weer en bouwt het nummer weer op tot Abbey Lincoln opnieuw invalt. Een ander hoogtepunt op de plaat is 'Runnin' Wild', dat begint met een drumsolo en waarin Abbey Lincoln begeleid wordt door een supersnel spelende band, waarin de muzikanten hun kwaliteiten ten volle tonen. Zowel de piano, de sax als de drum krijgen hier uitgebreid de kans in de spotlights te treden tijdens hun soleerbeurten.
Abbey Lincoln bewijst met dit album nog maar eens tot de allergrootsten te behoren. Het enige dat op deze plaat aan te merken is, is dat de orkestarrangementen af en toe balanceren op het randje van het zeemzoeterige. In een aantal nummers op deze plaat zijn die dan ook een tikje overbodig. Zo zit 'Through The Years' van bij het begin tot het einde volgestouwd met violen die het nummer wat overladen. De mooiste passages uit de plaat zijn die waarbij Abbey Lincoln louter begeleid wordt door piano, bas en drums, met de sax van Julien Loureau ertussenin gedrapeerd.
Maar de kern van deze schijf vormen de songs die nostalgie uitademen, rust, een lach en een traan. En Abbey Lincoln, die deze op een overtuigende en expressieve wijze vertolkt.
Meer over Abbey Lincoln
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
