Nadat drummer Sal Abruscato terugkeerde aan het muzikale front na een donkere periode in zijn leven, besloot hij alle slechte emoties in muziekvorm te gieten. Het resultaat was A Pale Horse Named Death, dat met het debuut hoge ogen gooide. Niet moeilijk, aangezien Abruscato ten eerste een zeer begenadigd songschrijver is en hij ten volle zijn ervaring en muzikale ideeën van zijn voormalige broodheren Type O Negative en Life of Agony gebruikte. Toch is zijn eigen reis donkerder dan de laatste en meer rockgericht dan de eerste. Nu is er de opvolger 'Lay My Soul to Waste' en deze is zowaar nog sterker dan het debuut.
De ingrediënten voor A Pale Horse Named Death liggen natuurlijk in het verlengde van Type O Negative, maar waar die vooral de diepe humor en zwart omfloerste atmosfeer omarmden, gaat Abruscato meer voor de slagader. Zijn diep emotionele anthems grijpen volledig naar de keel en hebben dat onweerstaanbaar naargeestige in zich dat authentiek klinkt. De gitaren zijn behoorlijk potig, al neigen ze misschien meer naar een stevige rock dan naar metal en het drumwerk is meer dan solide. Het is vooral de zang van Abruscato die positief opvalt (alweer): zijn rauwer timbre doet al eens denken aan Alice in Chains en die getormenteerde klank is hier zo goed als geperfectioneerd.
De voornaamste reden waarom 'Lay My Soul to Waste' een nog beter album is dan het debuut ligt in de songs. Die zijn namelijk stuk voor stuk perfect uitgebalanceerd en hebben elk een geniaal pakkende hook of melodie die vraagt om meer. Zo kent 'Shallow Grave' een lekker stampend ritme en een paar moordriffs, is 'Killer by Night' bijna een semi-agressieve film noir naar muziek vertaald, geeft 'Growing Old' een haast nostalgisch pijnlijke blik op de toekomst en mag 'Day of the Storm' een aangrijpend semi-intermezzo vormen vooraleer de plaat bijna naar een einde toe werkt met de laatste twee tracks.
Het is makkelijk om parallellen te trekken met de vroegere bands van Abruscato, maar met dit album bewijst hij wel mooi dat hij op zijn eentje erin slaagt om pure poëtische parels van zwartgalligheid te schrijven en te brengen. Kortom: een mooier en puurder album dan 'Lay My Soul to Waste' zal er dit jaar niet meer komen en dat is een zekerheid!
