Op het einde van het fantastische 'When The Man Comes Around' van Johnny Cash hoort de aandachtige luisteraar het volgende Bijbelvers: "... And I looked and behold, a pale horse. And his name that sat on him was Death. And Hell followed with him." Daarmee kan de discussie over de oorsprong van de vreemde groepsnaam van dit nieuwe project meteen te rusten worden gelegd. Project, jawel, want 'And Hell Will Follow Me' werd volledig geschreven en ingespeeld door Sal Abruscato, drummer van Life Of Agony en mede oprichter van Type O Negative. Het is de naam van de laatste band die het vaakst te binnen schiet bij het beluisteren van dit album. Na het tragische overlijden van Peter Steele viel die groep uit elkaar, maar zijn invloed leeft onmiskenbaar verder op deze plaat.
Een zwaar geklop van hoeven en het dreigende snuiven van een aanstormend paard vormen de introductie voor een uurtje gitzwarte droefenis. 'As Black As My Heart' opent toepasselijk de debatten en zet meteen de toon. Het is vooral het gitaargeluid dat doet terugdenken aan de melancholische klanken van Type O Negative: traag, dreunend, haast zoemend trekken ze de luisteraar aan de voeten, om hem mee te trekken in de diepte. Naast opbeurende onderwerpen als depressies en overlijdens ('To Die In Your Arms') komt ook het druggebruik ruimschoots aan bod. 'Heroin Train' beschrijft gedurende drie minuten het glamourloze leven van de gemiddelde junkie. Geen trage gitaarpartijen hier, maar rechttoe rechtaan hardrock met een knipoog naar die andere band, Life Of Agony. Verderop passeren nog enkele absolute pareltjes de revue: 'Cracks In The Walls' haalt de zware gitaren weer boven maar varieert deze met dreigende, dissonant klinkende stukken die een zekere schizofrenie lijken te verraden.
Na enkele psychedelische minuten ('Bad Dream') opnieuw terug naar de zwaardere slaapmiddelen: het allesbehalve slaapverwekkende 'Pill Head' zoekt het opnieuw in hogere sferen. Weer zijn die inktzwarte, als lood klinkende gitaren daar, die de muziek naar een hoogtepunt drijven. Of naar een dieptepunt, het hangt ervan af welk perspectief er gehanteerd wordt. Het beste wordt echter tot het laatst bewaard. Het tweeluik 'When Crows Descend Upon You' en 'Die Alone' zijn prachtige opgebouwde stukjes doom metal die tegelijk deprimerend en enig mooi zijn. Alsof er nog niet melancholie in de muziek zit verwerkt, komt op het laatste nummer ook nog Ullrich Krieger, vaste saxofonist van Lou Reed, meespelen. Een prachtige apotheose en een ode aan overleden vrienden.
A Pale Horse Named Death mag dan niet de meest gelukkige bandnaam aller tijden zijn, het bravourestukje van Sal Abruscato staat als een dijk. De release net voor de zomer is wat ongelukkig getimed, want dit album kan best beluisterd worden tijdens een koude winternacht, met een fles rode wijn en een goed boek. Melancholische doom van een ongekende schoonheid.
