'Darkness at Noon' is het tweede album van A Hawk and a Hacksaw, de groep rond Jeremy Barnes, de ex-drummer van Neutral Milk Hotel. Live is A Hawk and a Hacksaw een eenmansband. Ook op het titelloze debuutalbum speelde Barnes nog solo, maar op 'Darkness at Noon' wordt hij bijgestaan door een negenkoppige band. Een etiket op A Hawk and a Hacksaw plakken is moeilijk: de groep brengt een mengeling van onder andere mariachi, americana, balkanfolk, minimalistische jazz, klezmer, experimentele muziek en tango. Al deze stijlen worden met elkaar verbonden tot een erg homogeen geluid, waarin de accordeon van Barnes de leiding neemt.
'Darkness at Noon' opent met een aankondiging uit een Italiaans station. Hieruit vloeit het eerste nummer, 'Laughter in the Dark', dat gedragen wordt door een trompet in Mexicaanse mariachistijl en een slepende accordeonpartij. Subtieahaahs-darknessnoon.jpgle cymbalen versterken de muziek, tot alles wegvalt om over te gaan in een dreigende harptokkel, waarover zinderende percussie, zang, tuba en accordeon gelegd worden. 'Laughter in the Dark' is een lang dronenummer, maar bevat zoveel spanning dat het nergens verveelt. Ook 'Europa' bevat dezelfde broeierige soberheid. In deze track wordt een woestijnsfeer opgeworpen door oud en trompet. Dat het ook wilder mag, tonen Jeremy Barnes en de zijnen in 'The Moon Under Water', waarin een complexe accordeonriff herhaald wordt tot de band losbreekt in zigeunermuziek à la Bregovic. Later worden er ook tango- en mariachi-elementen in 'The Moon Under Water' verwerkt. Ook 'Wicky Pocky is een ritmischer nummer, dat net zo goed een oude dans uit Oost-Europa zou kunnen zijn. In de snellere nummers valt het technische kunnen van de muzikanten erg hard op. Het virtuoze accordeonspel van frontman Barnes, de perfect juist zittende drums, de zware bourdon van de doedelzak en de vaak dissonante trompet dragen bijvoorbeeld bij tot de kracht van de nummers. Ook de sfeer zit overal goed: een melancholische ontsnappingsdrang sluimert door alle nummers. Soms slaat deze zelfs om in rasechte tristesse met een wrang kantje, als in 'Portlandtown', het laatste nummer op de plaat. De songtekst, die als een cynisch wiegeliedje klinkt, staat hier centraal: "I was born in Portlandtown / I had children one, two, three / yes I did, yes I did / sent my children off to war / yes they did, yes they did / killed my children one, two, three / yes they did, yes they did."
A Hawk and a Hacksaw brengt muziek die zowel eclectisch als perfect uitgebalanceerd en homogeen is. Stijlen en ritmes vloeien moeiteloos in elkaar over, zonder dat daarbij de algemene lijn verloren gaat. Een beklemmende sfeer overdekt elke track en de techniciteit van de muzikanten dwingt bewondering af.
Meer over A Hawk and a Hacksaw
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
