3 Seconds of Air, dat is een minimaal, maar mogelijk toch heel belangrijk moment van verzuchting. Dat zijn drie zielsverwante muzikanten met een voorliefde voor rudimentaire, instrumentale snaarsfeerschepping. Dat is een Belgisch project waarvan de tweede langspeler drie heerlijk lange en dromerige, maar bij momenten ook broeierige klankreizen bevat, één per seconde zuurstof.
Martina Verhoeven (bas), Paul Van den Berg en vooral Dirk Serries (van VidnaObmana, Fear Falls Burning en aanverwante gitaardroneprojecten) gaan steevast voor chemie. Waar de debuutplaat van het trio met één centrale micro nog de magie van een live ingespeelde, onbewerkte sessie trachtte te vatten, zet het gezelschap voor het fraai getitelde ‘We Are Dust under the Dying Sun’ een stap verder. De eenmalige opname zonder na-editing is gebleven, maar ditmaal kregen bas, Gibson Custom (met Fender Rhodes effect) en de vingervlug aangespeelde Gibson Les Paul elk een eigen micro aan de versterker om ook toevallige bijgeluiden uit te vergroten. Het resultaat is een nog groter, realistischer livegevoel.
Elk instrument speelt ook zijn eigen rol: de voor sfeer en grondkleur zorgende gitaartapijten van Serries, de zwaar ronkende, maar ook glijdende baspartijen van Verhoeven en de ogenschijnlijk willekeurige promenades die Van den Berg uit zijn galmend instrument trekt. Dat leidt tot mooie interacties.
De nogal abrupt eindigende opener ‘When Desolation Strikes the Eye’ laat zich leiden door een hardnekkig baspatroon waarover holle gitaarklanken gedrapeerd worden in een soort van licht contra zwaar-motief. Het meer dan twintig minuten durende middendeel ‘In the Dark Ocean of Agony and Affliction’ laat de kleuren meer in elkaar overvloeien in een wentelende waas met veel feedback en minder structurele of thematische inhoud. Desalniettemin gaat dit lange, plechtige sfeerstuk wel meer voor magie en mysterie.
Afsluiter ‘ With Storms to Battle, When Heaven Rebels’, klokt af op een goed kwartier ambientminimalisme. Een dualiteit van een mooi hoge, verlichte basistoon en een als contrabas aangestreken basgitaar, verglijdt langzaam en met voorzichtige dwarrelmotiefjes tot een industriële, dreigende impressie. Ook hier blijkt weer weinig reden tot feestvreugde.
Dit is best een heftige plaat. Te beseffen wat op drie diepe ademteugen allemaal niet kan gebeuren. Deze erg gestileerde, beperkte instrumentale muziek is zeker niet voor iedereen toegankelijk. Qua intensiteit en emotie kan dit organische, permanent evoluerende schouwspel echter wel tellen. ‘We Are Dust under the Dying Sun’ zorgt voor mensen die open staan voor dit soort van sfeermuziek in elk geval voor een erg aparte, unieke ervaring.
