36 Crazyfists is een emocorebandje uit Alaska en is toe aan hun vierde langspeler, 'The Tide And Its Takers'. Echt overtuigende muziek heeft de groep nooit kunnen maken, zo heeft hun combinatie van emo (zeurderige vocalen, dissonant en eenvoudig gitaargepingel), poppy punkrock en metalcore (breakdowns en wat afgekookte riffs van Killswitch Engage die op zijn beurt dan weer de riffs afkookt van het Zweedse In Flames) allesbehalve coherentie noch identiteit. Vorige schijf 'Rest Inside The Flames' was daar onder andere het bewijs van, dus rest de vraag: is 36 Crazyfists eindelijk iets nuttigs gaan doen op muzikaal vlak?
Het antwoord is klaar en duidelijk nee. Brock Lindow zingt nog altijd op dezelfde irritante, klagende manier en 's mans 'schreeuwstem' is zelfs zwakker geworden, wat al een zeer lachwekkend effect geeft vanaf de typische, door breakdowns oververzadigde opener 'The All Night Lights'. De riffs van Steve Holt zijn ongeïnspireerd gebleven en voelen nog altijd incompleet aan, alsof ze gemaakt werden zonder enige echte artistieke moeite of inleving. Het probleem met de nummers zelf is dat ze meestal slechts een goede riff of refrein hebben, maar dat de rest van de track gewoonweg niet overtuigt. Zo is de openingsriff van 'We Gave It Hell' wel in orde, maar de rest van het nummer (refrein inbegrepen) zo voorspelbaar in de melige melodieën en in het 'hardere' op groove metalbandjes gebaseerde middenstuk dat het werkelijk vervelend wordt. Dan had 'The Back Harlow Road' weer een perfect goed nummer kunnen zijn, hadden de overbodige breakdowns er niet geweest, want het refrein is werkelijk sterk in melodie en zanglijn. Het grote probleem met 'The Tide And Its Takers' is dat 36 Crazyfists totaal niet weet welke muzikale kant ze op moeten, dus ze produceren een lukrake combinatie van emo, metalcore en punkrock die maar af en toe raak is, net zoals op voorgaande releases. Het is dan ook op zijn minst jammer en tegelijk belachelijk dat de band geen echte eigen stijl met echte overtuiging weet te brengen. Totaal dwaze nummers als het anti-oorlogse 'Only A Year Or So...', 'Waiting on A War' of de gebruikelijke, walgelijk melige akoestische titeltrack brengen dan ook de doodsteek toe.
Richtingloze, ongeïnspireerde en onovertuigende emocore spelen zoals het gros van de bands in de 'stijl', dat is echt om problemen vragen. 36 Crazyfists doorsnee noemen zou een compliment zijn voor de band, aangezien die altijd al de letterlijke definitie is geweest van nutteloosheid.
Meer over 36 Crazyfists
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
