Metalcore maken dezer dagen is om risico's vragen: het genre is namelijk oververzadigd en zeker de formule waar metalcore met emo(rock) wordt gecombineerd. Dan moet de volgende besproken cd toch wel niet in die stijl zijn zeker? Het Amerikaanse 36 Crazyfists heeft dit jaar zijn nieuwste schijf uit, 'Rest Inside The Flames', na 'A Snow Capped Romance' losgelaten te hebben in 2004. Het pad dat deze jongens bewandelen is allesbehalve origineel, gezien het feit dat er duizenden, vooral Amerikaanse bandjes rondlopen zoals hen, die emo en hardcore vreselijk combineren met afgekookte melodische riffs van Zweedse klassebands als In Flames en Dark Tranquillity. Dus nu rest de vraag: is 36 Crazyfists in staat geweest om met 'Rest Inside The Flames' de massa van emobands boven te komen?
Opener 'I'll Go Until My Heart Stops' begint agressief met een mid-tempo riff die al meteen niet overtuigt en voor de luisteraar het weet zit hij in een nogal irritant gebrachte strofe, door de klagerige vocalen en de doffe ongeïnspireerde gitaarpartij. Het enige wat dit nummer nog redt is het melodieuze refrein waar de stem goed varieert van geschreeuw naar heldere stem. Gelukkig is het volgende 'Felt Through A Phoneline' veel beter en is ongetwijfeld het beste nummer van deze plaat. Het begint met een kalme gitaarlijn maar al gauw valt het melodieuze rockrefrein in, waar de opnieuw kalme strofe op volgt. De overgang bestaat uit een waanzinnige breakdown, gevolgd door het schitterende refrein dat culmineert in weer een zalige breakdown, waar verstoorde hoge gitaarnoten zweven over de donderende dubbele basdrums en de volle bas. Jammer genoeg kan de rest van de nummers hier helemaal niet meer aan tippen: ze hebben meestal maar een of enkele riffs die overtuigen, bijvoorbeeld in 'Between The Anchor And The Air' of 'Midnight Swim', waar enkel het melodische middenstuk overtuigt. Toch zijn er nog goede nummers zoals 'Aurora' en 'The Great Descent', waarvan het gros van de riffs toch nog de luisteraar over de streep trekt. Het minste nummer van de plaat is toch wel de afsluiter, 'The City Ignites', dat de heren van 36 Crazyfists beter 'Midnight Swim – zachte, nog meligere versie' hadden genoemd. Zanger Brock Lindow zorgt hier voor de contradictie om een mannelijke stem te proberen produceren met gekreun en geklaag.
Punten voor originaliteit zal 36 Crazyfists zeker niet krijgen met deze plaat, die grotendeels al wat irritant is verzamelt aan de (emo)metalcorescène. Misschien kan de groep beter nog wat uitrusten in de vlammen en er gewoon in opgaan.
Meer over 36 Crazyfists
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
