Luid, luider, luidst. Is het de schreeuw van een nieuwe generatie rebelse geesten of wordt er gewoonweg meer aandacht geschonken aan extremen? Feit is dat dankzij trendsetters als AmenRa noise en doom heel erg ‘in’ zijn in België. Daar zetten ook vrij nieuwe spelers als het verfrissende label Consouling Sounds –net vertakt tot Consouling Agency- optimaal op in. De eerste vrucht van dit Agency is het jonge gezelschap 30.000 Monkies, dat met het knallend ep’tje ‘Womb Eater Wife Beater’ twee jaar geleden wat onstuimig van leer trok.
Het wat flauw getitelde ‘Somewhere over the Painbow’ is een tweede kort schijfje van het luidruchtige Limburgse viertal, eentje met een mix van rock en sludge, maar vooral ook met getormenteerd spel en veel kreten die voor een extra injectie zorgen: die van horror. Wat met name vooral opvalt, is de wanhoop en pijn die zanger Ruben Savelkoul in zijn grunts en tirades legt. De pijnbrug waar de titel naar verwijst, is dus letterlijk te nemen, net als de kindertekening op de hoes waarin een hert het uitpuilende darmkanaal van een jongetje met zwart masker oppeuzelt.
Vier keer op rij trekt 30.000 Monkies zijn sonisch monstergeluid open. In het geval van ‘Imperial Staches’ is dat meteen erg opvallend. Een melodieuze rocksound zet even op het foute been en wordt al snel weggevaagd door loodzwaar hakkende riffs. De regenboogkleuren op de cover veranderen in een gitzwarte massa. Drums bonken als een nooit geziene zaterdagochtendkater terwijl twee gitaren de luidsprekers aan flarden scheuren. Opvallend genoeg is het pas in de laatste seconden van deze korte opener dat Savelkoul zijn keel openzet. Maar dat dan wel met door merg en been snijdende kreten die zelfs twee dagen oude voedselresten op lijken te hoesten.
Ook opvolger ‘Amazones’ begint luchtig, maar hier drukt de krijsende frontman meteen alle optimistische gevoelens de kop in. Een diep gravende sludge met groezelige gitaarpartijen kwijnt weg in wat dromerige, ijle zweefpartijen om met verdubbelde kracht te rammen. Langdurig, opklimmend snaarwerk krijgt zelfs een psychedelisch kantje. Duidelijker dan eerst goochelt het kwartet met koerswijzigingen en buitelende tempo’s.
‘Czarring’ heeft nog de meeste allures van een song, met zijn bijna rappende en grappende zang. Woorden rollen als slijmbrokken uit Savelkouls onderbuik terwijl een goor grollende baslijn voor een overstuurde drive zorgt. De band maakt hier een fijne muzikale sprong naar de breed opengetrokken refreinen die met ontdubbelde zang richting stoner knipogen.
De grootste krachttoer zit echter in de dertien minuten durende afsluiter ‘Batteram’. Door de band nog aangekondigd als een “verdwaalde ballad”, begint dit morbide nummer eerder als een soort van statische new wavetrack met onheilspellend orgeltje en scanderende spookzang. Spoedig vervoegen traag hakkende gitaren het sfeerbeeld om samen met ijzige kreten in heuse doomstijl beelden van folterkelders op te roepen. Die intense, energieke spanning wordt na een zevental minuten echter opgeheven om uit te monden in een wall of sound met wat weinig identiteit waarbij noisegitaren opklimmen en neerdalen in ogenschijnlijke willekeur.
Op een dikke twintig minuten tijd weet 30.000 Monkies aardig de gemoederen te beroeren. De band verbindt een eigen sound aan creatief songwriterschap. Kwestie is nu nog dat allemaal te verpakken in een full album met cohesie, een verhaal (en artwork dat iets meer bij die inhoud aansluit). Deze ep is alvast goed op weg.
