Lange tijd zag het er naar uit dat de Nederlandse hardcorescene op sterven na dood was, want buiten klassiekers als onder meer Backfire waren er schijnbaar weinig nieuwe acts op komst. Enter 18 Miles, een clubje jonge honden die met 'Darker Times' een heerlijke splinterbom van een hardcoreschijf op de wereld loslaten, eentje met tomeloze energie en een no holds barred-attitude!
Elf songs die veelal voorbij knallen tegen driehonderd per uur en met een duur van een goeie twee minuten: 18 Miles gelooft niet in de langzame opbouw, laat staan elaborate sfeerscheppingen. Het geheel moet beuken en knallen en dat doet het ook zonder enige reservering. Het is hardcore zoals hardcore dient te zijn: vuig, smerig, met kopstoten van songs die de gitaren lekker afraggen en de breakdowns die zo topzwaar zijn dat ze spontaan de darminhoud naar buiten laten komen bij de geconstipeerde medemens.
Toch zit er nog wat variatie in het geheel. Zo letten deze jongens er op om niet elf keer krék hetzelfde kunstje te vertonen, en zijn er een paar tracks die als tegengewicht voor het brutere beukwerk wat meer melodie gebruiken. Zo kan er al eens een voorzichtige melodielijn opduiken, of een spaarzame solo, maar daarna duwen de heren steevast het gaspedaal weer in om opnieuw die botte hakbijl te bezigen.
Qua aanpak zit 18 Miles soms in het vaarwater van een Hatebreed of een Pro-Pain, met veel metaal in de gitaarpartijen en iets minder punk, maar dat kan hoegenaamd geen kwaad. De energie die hiervan af spat, springt onmiskenbaar over op de luisteraar en zal zonder enige twijfel zorgen voor chaotische taferelen binnen een live-situatie.
18 Miles is een jonge band, maar eentje die klinkt alsof de leden al twintig jaar samen dezelfde muziek maken met het hart op de juiste plaats. Het enige puntje van kritiek (als dat er al eentje is)? Waarom moest er in 's hemelsnaam een molen op de hoes?
