Sludge is niet direct het meest opbeurende genre dat er bestaat, maar wat het Amerikaanse 16 ermee uithaalt, tart werkelijk de verbeelding! Niet alleen is 'Deep Cuts from Dark Wounds' een tegendraads, schurend en schurkend rauw stuk vlees dat vraagt om meer, maar het is evenzeer een van de meest deprimerende albums van het jaar.
Alles aan dit album heeft rauwe kantjes. Zo zijn de gitaren zoemend en ronkend aan de slag gegaan met flink wat vervorming. Op zich niet zo verwonderlijk binnen sludge, maar dat snijdende karakter van 16 was tot dusver vooral terug te vinden bij tegendraadse grootheden Today Is the Day. Nu is 16 wel wat makkelijker verteerbaar, maar dat rauwe blijft een constante doorheen de plaat. Ook de zang is apart, want behalve dat er hees geschreeuwd wordt, zit die oerkreet haast verborgen achter een laag effecten (vooral – alweer – ruis).
Al die ideeën en de aparte aanpak zorgen er voor dat 'Deep Cuts from Dark Wounds' geen makkelijk te verhapstukken schijf is geworden. De wanhoop en waanzin zit diep vervlochten in de ziel van elk nummer. Zo zijn de wanhoopskreten van 'Bowels of a Babykiller', 'Her Little Accident' of 'Broom Pusher' precies dat: genadeloze wanhoopskreten van een mentaal gestoorde patiënt die met een bloederig vleesmes huilt om het lichaam van zijn pas opengesneden wederhelft. Dat klinkt als een donkere (en gruwelijke) omschrijving, maar het is soms echt de enige manier om de tristesse en pijnlijkheid van 16 in woorden te vatten.
Vrolijk wordt een mens hier dus allerminst van, en soms is 'Deep Cuts from Dark Clouds' dan ook een behoorlijk rit om uit te zitten. Evenzeer is het geen plaat om op te leggen indien men zich in een depressieve bui bevindt, want dan zijn deze miserie-anthems goed om finaal een kogel door het brein te jagen. Edoch, achter die gruwelen zit een pareltje van tegendraadsheid verborgen dat slechts met mondjesmaat de schoonheid van de repetitieve en gruizige riffs prijsgeeft.
