In hun biografie wordt er lekker geheimzinnig gedaan over het ruige leven van 120 Days' groepsleden. Naast het ontwijken van vragen over junks, donkere woonwagenkampen in het gevaarlijke Oslo en zelfmoorden heeft deze groep nochtans wel iets zinnigs te vertellen. Na escapades in krautrock zagen de bandleden het licht na het beluisteren van Kraftwerk. Een jaar lang experimenteerde ze met noise waarin ze Kraftwerk, Pink Floyd, Primal Scream, Orbital en konsoorten door de mangel haalden. Het resultaat is een pompend debuut waarin duistere synth-rock de plak zwaait. Donderende drones en metalige electro gaan hand in hand met organische melodieën. Deze elektronisch opgefokte drone rock met fonkelende pophaken kan alleen maar voor een oorverdovende soundtrack voor nachtbrakers zijn.
In de succesformule van 120 Days wordt elke track voorzien van droge drums met een heerlijke jaren tachtig punkklank à la Joy Divsion en Neu!. Vervolgens wordt die verzopen in overstuurde synths die als gekken door de ruimte gieren en wordt er een hoeveelheid galm gebruikt waar de Antwerpse Onze-Lieve-Vrouwekathedraal alleen maar jaloers op kan zijn. Verder springen de nummers in het oor door hun epische opbouw naar hijgende pieken en hun enorme gelaagdheid. Zo kan opener 'Come On, Come Out, Fade Out, Be Gone' elf minuten lang dezelfde pulserende baslijn door de boxen pompen en tegelijk een nijpende spanning opbouwen door subtiel met desperate melodieën en synth-lagen te schuiven. De heldere, hoge stem van Adne Meisfjord steekt schril af tegen de zware arrangementen als gierende gitaren, kreunende lead synths en fluitende effecten.
'Get Away is een beetje een buitenbeentje. De intro zweeft wat met weidse, spacey geluiden, maar dan schakelt 120 Days over in warp drive. De synths verdwijnen naar de achtergrond ten voordele van de hysterische gierende gitaren. Meisfjord verlaat het pad van het ietwat kneuterige, geknepen zingen en foltert zijn stembanden. Ook in 'Lazy Eyes' geeft de Noor zijn stem de nodige cybernetische energie. Hij wordt daarbij begeleid door botsende technobassen en schrapende en fluitende effecten. Giftig gitaarwerk en jagende synths duwen het nummer naar een onvermijdelijke explosie die door een zachte Kraftwerk-interlude wordt uitgesteld. Na de ingehouden spanning van de interlude ontploft het hele zootje. Een sax gaat helemaal loos, de zang wordt overstuurd en een zenuwachtig hoge synthmelodie drijft het nummer naar de uitgesponnen finale. Zware drum fill-ins die gevolgd worden in sommige keyboardpartijen vullen het nummer tot de nok en geven het een hevige punch mee.
120 Days brengt een debuut uit dat heel uniform klinkt. Dat is meteen hun grootste troef én grote zwakte. De duistere en vervreemde synth-rock bezit een episch karakter dat de plaat perfect maakt om te dienen als achtergrondmuziek bij het naar huis rijden van een vermoeiende nachtshift of na een lange nacht feesten: de eerste zonnestralen die verschijnen, een lange, lege snelweg in het vizier en pompende, schizofrene muziek die de vermoeide ziel trippend naar huis leidt. Tegelijkertijd zorgt deze grote samenhang er ook voor dat de heren zich wel eens durven herhalen en dat de houdbaarheid van deze plaat misschien niet al te lang is. Hoe dan ook is deze stevige electro-punk meer dan het ontdekken waard.
Meer over 120 Days
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
