Noem de sterpianist Baptiste Trotignon gerust het Franse equivalent van onze Belgische Jef Neve. Naast enkele oerdegelijke trio-albums nam Trotignon (in tegenstelling tot Neve) echter ook twee geniale solo-cd’s op, plus twee albums met saxofonist David El-Malek. Na ‘Share’ vorig jaar, alweer een stevige, swingende plaat met een internationale bezetting, wist Trotignon voor ‘Suite…’ – een lang uitgesponnen suite bestaande uit maar liefst acht delen – zelfs Mark Turner op tenorsax en Eric Harland achter het drumtoestel te versieren. Trotignons carrière vordert dus met rasse schreden, en deze schitterende ‘Suite…’ is eens te meer een bewijs van ’s mans immense talent.
Ondanks de hoge kwaliteit van de muziek op Trotignons jongste, heerst er toch een beetje heimwee naar de tijden waarin Trotignon nog solo achter het klavier kroop en complexe jazz maakte die balanceerde op de dunne draad tussen jazz en klassiek. Op ‘Suite…’ kiest Trotignon voor een veel ongecompliceerder geluid: er wordt stevig gehamerd op het klavier en de swingende musicus in Trotignon kan zich volledig laten gaan. Ook de formatie is deze keer top: aan Eric Harland en Mark Turner moeten nog weinig woorden vuil gemaakt worden, maar bassist Matt Penman en vooral trompettist Jeremy Pelt zijn twee grote revelaties. In het openingsnummer gaat Pelt er al stevig tegenaan, en verderop zetten zowel hij als Turner enkele keren een geblokte solo neer die de luisteraar totaal omver blaast.
Deze live opgenomen ‘Suite...’, dat naast de achtdelige suite zelf ook een eigen compositie (‘Flow’) en een standard (‘I Fall in Love too Easily’) bevat, doet vooral watertanden naar een mogelijkheid om de band live aan het werk te zien. Op cd brokkelt immers altijd een deel van de intensiteit af, hoewel ‘Suite…’ nog steeds een geluidsmuur is waar geen enkele hedendaagse jazzliefhebber zomaar omheen kan. Alleen is het spijtig dat Trotignon niet, zoals bijvoorbeeld pianist Fred Hersch met zijn befaamde Trio + 2, een meer diepgaand geluid opzoekt en muziek gaat maken die minder voor de hand ligt. Want hoe men het ook draait of keert, ‘Suite…’ bundelt muziek die teruggaat op de jazz uit de jaren ’50 en ’60 en de traditie, om het oneerbiedig te zeggen, “zomaar” nog eens overdoet. Daar is niets mis mee, gezien het kwintet geen valse pretenties heeft en bovendien de pannen van het dak speelt. Toch is een ambitieuzer geluid uiteraard altijd aangenamer en spannender voor de luisteraar.
Vooraleer de teneur al te negatief wordt, toch nog even wijzen op de topprestaties van Turner, Pelt en Trotignon zelf, die dit album tot een schitterende ode aan de oude meesters verheffen. Wie zijn jazz graag onversneden, ongepolijst en fris als het ochtendgloren heeft, doet met ‘Suite…’ absoluut een verstandige aankoop. Jazz om hyperkinetisch van te worden, of gewoon om een aardig potje bij te dansen… Ook dàt heeft Trotignon dus in zijn mars.
Meer over Baptiste Trotignon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
