Van Zapp4 (voorheen bekend als het Zapp String Quartet) kan veel gezegd worden, maar niet dat het eenkennig zou zijn. De muziek van dit strijkkwartet laveert moeiteloos tussen moderne klassiek, jazz, pop en wereldmuziek, zonder in goedkope menggenres te vervallen. Wie een broertje dood heeft aan muzikale scherpte is bij deze vier Nederlanders aan het verkeerde adres.
Het kwartet ontstond in 1997 en vond een jaar later een (voorlopig) vaste bezetting met violisten Jasper le Clercq en Friedmar Hitzer, altviolist Oene van Geel en cellist Emile Visser. In 2002 verscheen een eerste album, ‘Dextro’, opgenomen met de zangers Vera van der Poel. Het samenwerken met andere muzikanten en het zich bewegen op de breuklijnen tussen verschillende genres zou een constante worden in de muzikale levenswandel van de groep. Zo speelden de vier samen met de Nits en met de Belgische jazzsaxofonist en Brussels Jazz Orchestra-leider Frank Vaganée. De tweede plaat ‘Chamber Grooves’ werd opgenomen met keyboardspeler Jozef Dumoulin en rietblazer David Kweksilber en op het album ‘Passagio’ is violist Jeffrey Bruinsma (sinds 2009 een vast lid van Zapp4, ter vervanging van Friedmar Hitzer) als gast te horen. In 2006, 2007 en 2008 tourde het kwartet in Canada, de VS en Zweden. In dat laatste jaar verscheen het vierde album ‘Peculiar’ en twee jaar later was ‘Radiohunter’ de eerste plaat waarop Bruinsma als vast lid van de groep te horen was.
‘BMW’ is een compositie van violist Jasper le Clercq waarin geen echte “lead” partij aanwezig is. Iedereen in het kwartet heeft een eigen, essentiële rol te vervullen en bepaalt me het groepsgeluid dat steeds vervelt.
De inzet laat meteen horen dat ‘BMW’ geen track vol gladgeschoren luxe wordt. De regelmatig hakkende akkoorden zijn resoluut dissonanten en sluiten nauw aan bij de klankwereld van de hedendaagse gecomponeerde muziek.
Net voor de muziek een halve minuut weg is, verschijnt een soepele drive als van een quasi geluidloos zoevende sportwagen. Opmerkelijk hier zijn de precisie waarmee gespeeld wordt en de verschillende speeltechnieken die tegelijkertijd te horen zijn. Geleidelijk aan geraakt de duidelijke ritmiek ontregeld en gaat de muziek over in vrije polyfonie.
Na twee minuten wordt het klankbeeld wat transparanter met twee energieke strijkers versus twee andere die minder te horen zijn en voor brede klanken zorgen. Goed drie minuten ver klaart de muziek wat uit, waarna weer een stapeling van verschillende speeltechnieken ontstaat.
Op 3’52” zorgt de cello met regelmatig herhaalde noten voor een vaste metriek, waarvan het geluid steeds steviger wordt. Tegelijkertijd wordt het groepspel weer homogener en er verschijnen tremolo’s die vlak voor het einde het klankbeeld helemaal gaan overheersen, waarna het kwartet hakkende akkoorden terugkeert naar de situatie van het begin.
