Kyle Bruckmann (1971, Danbury, Connecticut) studeerde psychologie, hobo en hedendaagse improvisatie. Als componist en uitvoerder is hij moeilijk in een bepaald idioom te vangen. Hij is actief in ensembles en orkesten voor hedendaagse muziek, leidt heel diverse eigen bands die elektro-akoetische muziek, moderne compositie annex improvisatie of rock spelen. Van 1996 tot 2003 woonde Bruckmann in Chicago waar hij samenspeelde met muzikanten als Jeb Bishop, Olivia Block, Michale Zerang en Fred Lonberg-Holm alvorens naar San Francisco te verhuizen.
Met zijn kwintet Wrack beweegt hij zich in het ongewone en bij momenten ongehoorde grensgebied tussen improv en moderne compositie. Het eerste albums van de band ‘Red Toucan’, verscheen in 2003 en werd gevolgd door ‘Intents & Purposes’ (2006) en recentelijk ‘Cracked Refraction’ (2012). In Wrack treft de hoboïst Jason Stein (basklarinet), Jen Clare Paulson op (altviool), Tim Daisy (drums) en Anton Hatwich (bas).
Meer dan een handvol seconden heeft een luisteraar niet nodig om te horen dat Kyle Bruckmann van verschillende markten thuis is. De vreemde melodiebouw, de polyfone schrijfwijze, het doorgeven van het muzikale materiaal en de harmonieën die sterk verwijzen naar Stravinsky maken van ‘Exacerbator’, de openingstrack van ‘Cracked Refraction’ een heel eigen(zinnig) stuk.
In eerste instantie ligt er een zigzaggende riff in de contrabas, waarboven accenten van de altviool en later een zwevende melodie van hobo en basklarinet geplaatst wordt. De groove in de drums houdt de boel samen.
Op 1:04 wordt er van rol gewisseld: de contrabas neemt de zwevende melodie over en de blazers spelen een meerstemmige versie van de zigzagriff. De altviool blijft voor scherpe accenten zorgen.
Vanaf 2:02 begint een nieuw deel met een pompende hoempabeweging in strijkers, waarboven de hobo vrij kan kronkelen. Ook nu worden de rollen omgekeerd wanneer op 2:24 de pompende hoempa naar de blazers verhuist en de vrije rol voor de altviool weggelegd is.
Een kleine twintig seconden later is het aan de drums om het heft in handen te nemen, vanaf 3:05 aangevuld met de zwevende melodie, dit maal gespeeld door beide blazers en strijkers.
Op 4:07 begint Tim Daisy plots stevig te swingen, het startsein voor een solo van basklarinettist Jason Stein.
Het is wachten 5:26 tot vlak voor het einde voor het basismateriaal terug opduikt. De zigzaggende riff komt nu voor rekening van de blazers en de contrabas, waarbij de altviool opnieuw voor de accenten zorgt. De zwevende melodie is de groep onderweg klaarblijkelijk kwijtgespeeld.
