Wire pop vereenzelvigen: het is voor kenners zoiets als Mega Mindy die op Graspop gaat headbangen. Toch stellen de zowel semi-bejaarde als progressieve artpunkers zich opvallend toegankelijk op met 'Object 57'. Tegen de schenen schoppende jazzpunk of haakse, haast wiskundige basdrumberekeningen hebben moeten wijken voor leuke reggaeriffs, aangenaam meanderende gitaren en zelfs pittige meezingers. Toch bezit deze achtste langspeler gelukkig nog dat erg aanstekelijke, obscure Wire-virus dat volgelingen niet hoeft teleur te stellen, maar daarentegen zelfs ruimte creëert voor nieuwe fans.
Opener 'One of Us" bezit ontegensprekelijk dat tegendraads knokkende bas- en drumwerk waarmee veel Britse indiekids tegenwoordig gaan lopen en laat hen even subtiel zien waar zij de mosterd vandaan hebben. Een echoënde, volle en feestelijke klank, een stevige dancegroove en een voluit zingende Colin Newman zijn dan ook middeltjes om frontaal op iemands goed gemoed in te spelen. Gitaren ondersteunen het geheel, in plaats van alles voort te trekken. De tijd van obscure zaaltjes is hier duidelijk voorbij. Een erg groots en optimistisch karakter maakt mooi komaf met het groezelige Wire-verleden en luidt bij deze openingstrack ogenschijnlijk een nieuwe tijd in, een tijd waarbij dit onvoorspelbare trio zichzelf nogmaals opnieuw uitvindt.
