Wie dacht dat de combinatie tussen bombastische toetsenpartijen en brute death metal/deathcore niet kon werken: Winds of Plague bewijst dat het wel kan. Met hun lekker brute muziek timmeren deze jongens en dame ondertussen een paar jaar aan de weg en met succes. Heftige beukpartijen met gepaste breakdowns, rauwe zang met overtuiging en symfonische lagen zijn een recept dat naar meer smaakt. Hun laatste wapeneit 'Resistance' is misschien iets minder "in your face" als de vorige schijf, maar dat maakt de pret er niet minder om. Deze keer mag de subtiliteit meer meespelen. Nu ja...
'Say Hello to the Undertaker' begint haast als een uitgebreid black metalopus, met dikke lagen keyboard en dubbele gitaarmelodieën. De gitaren blijven nog even in die trend verder rammen, maar de zang laat meteen een ander aspect horen. De combinatie tussen de blaffende vocalen en de meer melodische invalshoek krijgen een lekker hoogtepunt in het refrein, al volgt daarna een überbrute breakdown met heftige meppen op het drumstel. Dat soort hardcore breakdowns wordt vaak te plat gebruikt, maar daar heeft Winds of Plague geen last van, want het werkt gewoon. Dat het gaspedaal daarna weer wordt ingetrapt, maakt het allemaal een stuk effectiever. Een relatief subtiel detail zijn de pianotoetsen, die doorheen het hele nummer terugkeren als een reflectie van de dubbele gitaarmelodie.
