Vandal X moet inmiddels zowat de langst meedraaiende gitaarnoiseformatie zijn die Vlaanderen rijk is. Wie met twee een band vormt, heeft natuurlijk minder kans dat het ooit tot een split komt. Het gaat Günther Liket en Bart Timmermans dan ook stevig voor de wind. Het zevende studioalbum, ‘God Knows’, is wederom een stevige smak in het gezicht, een stuk gebalde woede die uitbarst tegen zowel recht als onrecht. De hoekige, ruige hardcorepatronen en speedritmes hebben inmiddels baan geruimd voor meer industriële geluidsmuren vol graaiende, groezelige geluiden, een waanzin vol ruis en muzikale dominantie.
Niet veel bands hebben ooit het lef gehad een nummer van de Belgische jaren ’80-trots Front 242 te coveren. Vandal X doet dat wel en maakt zonder excuus spaanders van een van hun grootste IBM-klassiekers, ‘No Shuffle’. Een nummer dat teert op militaristische, droge elektrobeats, donkere synthesizers en een neurotische, gescandeerde zang wordt plots volledig gedomineerd door noise en overstuurd gitaarwerk. Tekst en onheilspellende sfeer zijn gebleven, maar de agressie is exponentieel toegenomen.
Een zwaar ronkende versterker wordt opengedraaid en zorgt voor een overheersend, schrapend gitaargeluid. Even later barst de hel los. Expliciet rollende drums zorgen voor een donkere cadans terwijl het snaarinstrument van Timmermans de kenmerkende Front 242-melodie speelt. Een kreet weerklinkt uit het niets. De gitaar trekt een extra hoog register open en dan breekt het nummer helemaal open. Een zowel jankende, gierende als zwaar ronkende geluid vermengt zich met de schreeuwende, vervormde zang tot een stuk pure noise. Lawaai en ruis zijn extra instrumenten om deze genadeloze industrialbewerking volledig tot zijn recht te laten komen. Uiteindelijk bereikt het nummer, regelmatig aangevuurd door “hey, hey, hey”-uitroepen, een gigantische implosie waarbij de gebalde energie en woede volledig losgelaten worden.
