Wanneer een artiest een dierbare verliest en dat afschrijft middels muziek, dan verwacht een luisteraar veelal ingetogen songs met breekbare teksten. Niet zo Greg Mackintosh, eveneens bekend van bij Paradise Lost. Hij verloor zijn vader aan een slepende ziekte, en om de man te eren die hem steevast steunde, gooide Mackintosh zowaar een heerlijk vette plaat vol death metalhymnen op band. Vallenfyre is gestoeld op de aloude beginselen van de lompe en gortige death metal van de begindtijden en laat meer dan eens echo's van oer-Paradise Lost horen, gekoppeld aan een haast Zweedse inslag. Als eerbetoon aan zijn vader kan dit dus tellen! Dat niet alleen, maar Vallenfyre is meteen een must voor liefhebbers van doodsmetaal in de traditionele stijl.
'Cathedrals of Dread' begint met een ziekelijk trage doomriff, maar neemt al snel een hogere versnelling met fikse polkabeats van drummer Adrian Erlandsson. Het is overigens verrassend hoe sterk de putgrom van Mackintosh is. Normaal gesproken neemt de brave man enkel de gitaar ter hand, maar hier concentreert hij zich enkel op de vocalen. Op tijd en stond is er een beukende vertraging ingebouwd, en zelfs een flitsende solo mag weerklinken. De bedoeld rauwe gitaarklank komt haast rechtstreeks uit het handboek van Stockholm-death metal, maar de sinistere melodieën zijn dan weer herkenbaar van de hand van Mackintosh. Zo krijgt een opzwepend death metalnummer een melancholische bijklank die nergens overweegt, maar die het geheel naar de keel doet grijpen.
