Dat de Amerikaanse pianist Uri Caine meer dan één klassieke wortel heeft, is al lang geen geheim meer. Naast klassieke pianolessen volgde hij ook compositie aan de universiteit van Pennsylvania bij o.a. George Crumb. Dit belet hem echter niet om al duchtig samen te spelen met jazzartiesten die hem op hun doorreis tegenkomen: Freddie Hubbard, Joe Henderson, Benny Golson, Phil Woods, Donald Byrd, J.J. Johnson, Stanley Turrentine en Lester Bowie. Deze vertrouwdheid met de klassieke-, de jazzwereld en in uitbreiding ook deze van de traditionele en de populaire muziek stelt hem in staat zijn muziek heel breed te oriënteren en zelf op alle markten te kunnen opereren. Of het nu gaat om een cd vol zuivere swing, bewerkingen van Bachs Goldbergvariaties, compositieopdracht voor de Weense Volkopera, het Beaux Arts Trio of volledige klassieke orkesten, het directeurschap van de Weense Muziek Biënnale: zijn muzikaal universum lijkt geen grenzen te kennen. De lijst van collega's waarmee hij het podium en/of de studio deelde is dan ook gigantisch: Don Byron, Dave Douglas, Buddy DeFranco, Clark Terry, Rashid Ali, Arto Lindsay, Sam Rivers, of de Woody Herman Band. De jazzfestivals die hem als gast mochten verwelkomen waren o.a. North Sea Jazz Festival, Montreal Jazz Festival, Monterey Jazz Festival, JVC Festival, San Sebastian Jazz Festival, Newport Jazz Festival. Naast klassieke podia als die van de Salzbruger Festspiele, het Holland Festival, het Israël Festival, het festival van het Parijse IRCAM of de Great Performers at Lincoln Center.
Over de audio
'In Praise of Lofty Judgement' is een bewerking van het lied 'Lob des Hohen Verstandes' uit de cyclus 'Des Knaben Wunderhorn' van Gustav Mahler (1860-1911). Het stuk vertelt het klassieke verhaal van de ezel die rechter speelt in de zangwedstrijd tussen de nachtegaal en de koekoek. Het volkse karakter van de muziek en de imitaties van de 'personages' zijn reeds aanwezig in de originele versie van het werk, maar Caine slaagt er in deze uit te vergroten zonder flauw, vulgair of lollig te worden. Zijn hoempamars is uiterst elegant en sierlijk, maar herkenbaar. Door het subtiele arrangement valt meteen op hoe vlot de muzikanten elkaar hier afwisselen en op elkaar inpikken.
Uri Caine (p); Ralp Alessi (tp); Jim Black (d); Don Byron (kl); DJ Olive (dj); Mark Feldman (vl); Michael Formanek (cb); Sepp Bierbichler (voc)
Meer over Uri Caine
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
