Het Trio M opereert sinds 2006 in standaardbezetting (bas, drums en piano), maar doet dat op een alles behalve gestandaardiseerde manier. De brede interesses van de verschillende bandleden drukken hun stempel op het geluid, zoals te horen is op de twee releases van de band: ‘Big Picture’ (2007) en ‘The Guest House’ (2012). Dat de groep verschillende gedaantes kan aannemen, soms zelfs binnen een compositie, is niet in het minst te danken aan de verschillende achtergronden die de drie muzikanten aandragen.
Drummer Matt Wilson heeft waarschijnlijk een van de meest indrukwekkende adressenbestanden van de jazzwereld, dankzij het samenspelen met uiteenlopende collega’s als de jazzclassicus Wynton Marsalis, de net heel breed geschakeerde John Zorn, legendes à la Herbie Hancock, Lee Konitz en Andrew Hill, gitaristen als Bill Frisell, John Scofield en Pat Metheney en Elvis Costello om de “strikte” jazz ook even achterwege te laten.
Bij pianiste Myra Melford ligt haar muzikale rijkdom vooral in de brede achtergrond die ze laat doorklinken in haar eigen muziek: jazz, klassieke muziek en de Oost-Europese en Indische tradities. Bovendien studeerde ze bij wel erg eigenzinnige geesten as Ran Blake en Henry Threadgill.
Bassist Mark Dresser is dan weer geïnteresseerd in minder ontgonnen mogelijkheden van het musiceren. Zo experimenteert hij met live samenspelen vanop verschillende locaties waarbij het internet de muzikanten onderling verbindt en is hij bezig met nieuwe speeltechnieken en niet-conventionele versterkingsmogelijkheden. Evengoed is hij echter te horen in het strijktrio Arcado met Mark Feldman en Hank Roberts.
‘Don Knotts’ is een compositie van Matt Wilson, genoemd naar de gelijknamige acteur, vooral bekend van humoristisch tv- en filmwerk. Dat laatste is blijkbaar geen detail, want de speelse pianoarpeggio’s die de basis leggen van het melodische materiaal geven meteen aan dat de boog voor ‘Don Knotts’ niet altijd gespannen moet staan. Niet altijd, want onder het springerige thema laat Wilson meteen horen dat hij meer wil doen dan louter begeleiden.
Wanneer de spots op bassist Mark Dresser gericht worden (die zich bijzonder plooibar en flexibel laat horen), gaat Wilson nog een stapje verder en timmert hij met kleine roffels en accenten aan een eigen weg.
De volgende soloruimte is voor Myra Melford die die aanvankelijk melodisch, haast klassiek invult. Dat verandert wanneer ze akkoorden gaat toevoegen, waardoor haar relaas steeds meer lijkt te ontsporen. Dit proces culmineert, drie minuten ver in de track, in vrij ratelen, waarbij de begane grond van metrum of harmonie zonder pardon onder de luisteraar weggeslagen wordt. Melford gaat steeds hoekiger spelen en pas tegen de herneming van het thema trekt de muziek terug in haar herkenbare plooi.
