De fundamenten voor het Trio Grande werden gelegd in het Trio Bravo met Michel Debrulle, Michel Massot en Fabrizio Cassol. Wanneer deze laatste in 1992 vertrekt om zich volledig op zijn groep Aka Moon te richten, vinden Debrulle en Massot het een nieuwe spitsbroeder in de Franse saxofonist Laurent Dehors en is het Trio Grande een feit. Het eerste, titelloze album verschijnt in 1995 op Igloo. De opvolger 'Signé' (W.E.R.F.) laat zes jaar op zich wachten. Niet verwonderlijk, gelet op de activiteiten van de muzikanten. Michel Debrulle is te horen met Rêve d'Éléphant, Michel Portal, Louis Sclavis en Michel Godart, terwijl Michel Massot optreedt als lid van Kris Defoorts Dreamtime, Mâäk's Spirit en eveneens Rêve d'Éléphant. Laurent Dehors leidt een eigen bigband Tous Dehors, speelt met Stéphan Oliva en Michel Portal en is docent aan het conservatorium van Rouen.
De Britse pianist Matthew Bourne (1977) begint zich vanaf 1995 toe te leggen op de jazz en verkent de wereld van de hedendaagse klassieke muziek en de avant-garde. Zijn exentrieke manier van spelen (occasioneel met een voet op de piano of al roepend) trekt de aandacht tijdens de Perrier Young Jazz Awards in 2001. Een jaar later wint hij de prijs voor Jazz Innovation bij de BBC Radio Jazz Awards. Bourne is actief als solopianist en met Bilbao Syndrome, een trio dat indien gewenst kan uitgebreid worden met een vocalist of een handvol saxofonisten.
In 2006 delen het Trio Grande en Matthew Bourne voor het eerst het podium tijdens het Gaume Jazz Festival. Een jaar later volgt er een tournee in het kader van de JazzLab Series en in 2008 verschijnt het album 'Un Matin Plein de Promesses' (W.E.R.F.) .
Over de audio
Met het begin van 'Caldédine' lijken de muzikanten de luisteraar even op het verkeerde been te zetten. De kronkelende, maar sereen gespeelde melodie getuigt niet van het speelse dat op andere track van 'Un Matin Plein de Promesses' te horen is. Idem voor de akkoorden die Matthew Bourne er onder schuift. Wanneer hij later het thema meespeelt met Laurent Dehors begint hij zijn uitgebreid palet speltechnieken boven te halen en is de trein vertrokken. Tijdens de solopassages zijn het vooral Dehors en Bourne die de aandacht opeisen: de eerste door de genepen, tweestemmige saxofoonklanken en de tweede door zijn bij momenten stuurse ritmiek. Op het einde van het nummer duikt het thema in licht gevarieerde versie op, waarna Matthew Bourne nog even doorgaat en de compositie (met het originele thema) neerlegt met de cerebraliteit en de precisie van een tweestemmige inventie van Bach.
Meer over Trio Grande & Matthew Bourne
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
