Blijkbaar, de mensen die het kunnen weten, beweren het tenminste, valt de wereld uiteen in mensen die Thelonious Monk ooit hebben zien optreden en zij die dat genoegen nooit hebben gehad. Jules Deelder schreef ooit een bewonderend gedicht over het concert dat hij had bezocht en dan had de Rotterdamse dichter Monk eigenlijk alleen in trance over het podium zien dansen, af en toe naar zijn vleugel waggelend om er een dissonant akkoord op aan te slaan. De man op zich was al magisch. Zo magisch dat de Antwerpse dichter en jazz-freak Adriaan de Roover niet anders kon dan dichten: 'gij heet zwarte bach / en ik zeg edelachtbaar / bij uw dood zullen de sterren zinken'. En de sterren zonken, maar er kwamen wel nieuwe voor in de plaats. Genoeg nieuwe sterren om een hele dag te kunnen vullen met... Monk, heel veel Monk. zodat de mensen die de echte Monk gemist hebben, de schade op 23 april ruimschoots kunnen inhalen in deSingel. Michiel Braam zal die dag samen met de studenten van het Antwerpse Conservatorium laten horen hoe Monk zoal kan klinken. Die opdracht is hem wel toevertrouwd. In 1990 heeft hij in Groningen namelijk al eens laten horen wat het resultaat kan zijn van die oefening. Hier een voorproefje.
Over de audio
'Evidence' is een van de meest klassieke composities van Thelonious Monk. Zoals bij veel van zijn nummers is het thema bijna een slogan, maar draagt het tegelijkertijd een zo grote spanning in zich dat er met minimale variaties een aantal boeiende minuten muziek mee te maken is. Het trio BraamDeJoodeVatcher diept hier twee kwaliteiten van Monk uit: de simpele, maar sterke compositie en de intrigerende, bijna apathische manier waarop Monk zijn muziek speelde. Introvert, is het woord dat er het beste bij past. Voor Monk was muziek een afdaling in zijn eigen ziel, daar vond hij de kleine wringende intervallen waar zijn thema's meestal uit zijn opgebouwd en daar ook overlegde hij met zichzelf welke noot op welk moment gespeeld moest worden. Afwachtend pauzes latend en op het laatste moment beslissend dat het toch nog in die maat zou moeten gebeuren, struikelde hij ritmisch door zijn compositie. Dat is wat het trio BraamDeJoodeVatcher hier bijna tot in het absurde accentueert. Vallen, twijfelen, vertragen, steeds hoekiger en korter totdat de compromisloze drums (als waren het schoten uit een geweer) voor de 'Evidence' zorgen van de misdaad die niet werd gepleegd. Maar wat er ook gebeurt, de melodie houdt stand en de muzikanten blijven swingen, al doen zij dat wat autistisch.
Meer over Trio BraamDeJoodeVatcher
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
