Pianist Peter Vandenberghe, drummer Teun Verbruggen en bassist Kristof Roseeuw gaan door als de ritmesectie van Flat Earth Society. De rebelse jazz vol humor die FES zo bekend maakte, moet echter niet gespeeld worden door een leger muzikanten om weersbarstig en grappig te zijn. Op geen enkel moment doet de band vermoeden dat op ‘Fast Easy Sick’ slechts drie muzikanten aan het werk zijn. Door het enorm brede gebruik van de klankkleur van elk instrument, de gedurfde tempowisselingen, de versnipperde traditie en de ongebreidelde energie lijkt hier het volledige FES-orkest aan het werk te zijn.
‘Amen Yourself/Ultratonic’ is opgebouwd als triptiek. Het eerste deel begint vlijmscherp met een harde slag op de cimbalen. Een asymmetrische drum ‘n’ bassgroove zet meteen de puntjes op de i. De gefilterde, afwezige klank doet verlangen naar meer. Het tweede deel begint na een kleine twee minuten en zorgt voor een moment van berusting. Het tempo gaat meer dan de helft naar beneden en Vandenberghe rijgt traag impressionistische akkoorden aan elkaar. Na twee minuten wordt teruggegaan naar de drum ‘n’bassgroove.
Begin en einde van elk deel spreken tot de verbeelding. De valse start van de gefilterde drums wordt omgezet in het zware werk door een hoge pianoarpeggio en een zware cimbaalslag. Vandeberghe zorgt voor een hermetische pianolaag waaronder Verbruggen de eerste drumgroove verdubbelt. Verbruggen speelt ten volle met deze dubbelheid en door de aparte versterking van Verbruggens drumkit komt er nog een derde ritmische laag bij. Een droge galm geeft een vuile rand aan zijn grooves, zodat elke slag resoneert in de volgende.
Voortdurend wordt er gespeeld met de klank. Wanneer de piano een harmonischere melodie inzet (0’332), worden de drums tien seconden lang ontdubbeld. Wanneer de drumloop dan weer wordt bovengehaald, stopt de “echte” drumpartij en wordt ook Vanderberghe’s piano gefilterd.
Het opgedraaide tempo geeft Vandenberghe vleugels. De pianist smijt wild hoge, dissonante arpeggio’s door het hectische gedrum. Die beantwoordt hij zelf met snelle, zware baslijnen die door veelvuldig gebruik van de pedalen meebouwen aan de prettiggestoorde chaos.
Met bevelende, tegenspartelende blokakkoorden dwingt hij de band een versnelling lager waarna hij zijn companen via een uitmeanderende arpeggio naar een overpeinzende intermezzo leidt waarin hij traag een melodie ontwikkelt die hier en daar flirt met de klassieke muziek. Op 3’33” valt de begeleiding helemaal weg en krijgt de piano even vrij spel. De melodie wordt helemaal gedeconstrueerd en Verbruggen verstoort de boel met hoekige antwoorden. Een crescendo van de gefilterde drums trekt de geflipte carrouselrit weer op gang. De piano houdt vol met volle akkoorden die in het middenstuk blijven hangen. De twee denle worden zo mooi gefusioneerd. Net voor het einde pikt echter ook Vandenberghe zijn wagonnetje aan de TGV Verbruggen-Rosseuw aan en sluit de groep gezamenlijk af met het eerste thema.
