Wat ooit het Tin Hat Trio was is anno 2007 kortweg Tin Hat, een ensemble dat laat horen hoe toegankelijk "underground" muziek kan zijn: ontroerend, schaamteloos melodisch en kleurrijk qua arrangement. De geschiedenis van Tin Hats mengeling van volksmuziek, behaaglijke hedendaagse klassieke muziek, chanson en kamerjazz gaat terug tot het einde van de vorige eeuw. De klassiek geschoolde violiste Carla Kihlstedt, de pianist Rob Burger en componist-gitarist-geluidstechnicus (van onder andere de Knitting Factory) Mark Orton stampen het Tin Hat Trio uit de grond. Het klankbeeld wordt bepaald door de rijke orkestratie. Orton beperkt zich immers niet tot de gitaar, maar hanteert graag "gitaarachtigen" als banjo, dobro, luit of lap steel, zoals Burger naast piano ook gebruikt maakt van verschillende keyboardinstrumenten als een Hammond orgel of een accordeon.
In 1999 verschijnt een eerste album: 'Memory is an Elephant' (1999). Goed een jaar later is met 'Helium' nummer twee klaar, waar de groep het gezelschap krijgt van Tom Waits en Mike Patton. Na nog twee albums ('The Rodeo Eroded' uit 2002, met onder andere Willie Nelson en 'Book of Silk' uit 2004) besluit Burger de band te verlaten waardoor het trio een duo dreigt te worden. Zover laten Kihlstedt en Orton het echter niet komen en Burgers plaats wordt opgevuld door niet minder dan drie nieuwe muzikanten: Ara Anderson (koperblazers, klavieren), Ben Goldberg (klarinetten) en Zeena Parkings of harp. In deze uitgebreide en extra kleurrijke bezetting wordt 'The Sad Machinery of Spring' opgenomen, het album dat verschijnt in januari 2007.
Over de audio
Wie van 'Daisy Bell' niet begint te glimlachen, er door ontroerd geraakt of binnenin even licht wordt is waarschijnlijk opgetrokken uit gewapend beton. Grote tragiek of eindeloos diepe emoties lokt het nummer niet uit, maar het triggert des te meer kleine sensaties die prettig aanvoelen, ook al kunnen ze soms een nostalgische kant hebben.
'Daisy Bell' een van die catchy melodisch nummers waar de leden van Tin Hat een patent op lijken te hebben. Centraal staat de stem van Carla Kilstedt die ook het nummer schreef en rond haar vocalen heeft Mark Orton een fonkelend en fris arrangement geweven dat verschuift van strofe tot strofe. De strijkers wisselen van zachtjes pizzicato tot breed gestreken, pianosnaren worden met de hand bestreken en klarinet, accordeon en basharmonica zorgen voor kleuraccenten die nooit schreeuwerig worden, maar fijnzinnig hun plaats innemen.
Volledig onschuldig is 'Daisy Bell' echter niet te noemen. Zeker, aanvankelijk walst het nummer bevallig uit de speakers, maar bij het inzet van het refrein lijkt de muziek even een meer duivelse gedaante aan te nemen. Wanneer de zon snel terugkeert wordt duidelijk dat het duistere maar een plaagstoot was. Geen reden tot paniek, maar wel om te blijven opletten met Tin Hat.
Meer over Tin Hat
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
