De jaarlijkse Jong Muziek wedstrijd verbonden aan Theater Aan Zee, TAZ voor de vrienden, houdt zich ver van de in Vlaanderen welig tierende rock rallies en dito concours. Met die competities is op zich niets mis, maar met een overaanbod is niemand gediend en bovendien, Jong Muziek heeft een totaal eigen profiel. De groepen worden vooraf gescreend door een keuzeheer, in casu Pieterjan Vervondel, zelf drummer bij Madensuyu. Vervondel vervult die taken al enkele jaren en valt dus terug op heel wat ervaring. Bovendien rekruteert hij in zeer brede kring. Elke muziekvorm kan, van theatermuziek en kleinkunst over chanson en tango naar hiphop en metal. Zo dongen al eens pianomuziek bij een stomme film en een zelfs een soort rock opera mee naar de prijzen. Een persoonlijke stijl, een originele invalshoek en een groot potentieel naar de toekomst toe zijn belangrijke troeven.
Met Wolf is de kop eraf van de editie 2009. Wolf is een jong duo (normaal een trio?) dat netjes de bovenstaande vereisten wil belichamen en daar tot op zekere hoogte al aan beantwoordt. Er is nog werk aan de winkel, maar je kan niet anders dan bewondering opbrengen voor zowel de moedige benadering als de reeds afgelegde weg. Wolf tracht een symbiose te bereiken tussen poëzie en muziek, een immer wankel en bedrieglijk evenwicht. In het verleden gingen moedige pogingen in die zin tijdens Jong Muziek royaal de mist in, maar Wolf beschikt over een handvol troeven. Joris Vercammen is een bedreven gitarist. Hij is duidelijk beïnvloed door flamenco en de koramuziek maar cijfert zichzelf volledig weg in functie van zangeres Laura Verlinden (die de meesten in de eerste plaats kennen als actrice – 'Ben X', 'Loft', 'De Smaak van De Keyzer').
Wat ze als duo doen, heeft wel degelijk vergelijkingspunten in de hedendaagse muziekscène, maar er schemert al een eigen gezicht door. Wolf bestrijkt meerdere taalgebieden. Er is plaats voor Nederlandse, Afrikaanse, Franse, Engelse en Duitse teksten. Eigen verzen ('Attention aux Avions', over een dame die op de oceaan woont uit vrees voor, jawel, vliegtuigen; 'Oostende', over een intense jeugdervaring; als kind dacht ze immers dat de zeeboeien dames waren) flankeren werk van bij voorbeeld de Oostenrijkse Friederike Mayröcker of Reiner Maria Rilke, dat soms wordt aangepast in dienst van de song. Een eerste keer iets proberen te vatten van de teksten valt niet altijd mee, niet omdat ze slecht zouden gebracht zijn, wel omdat ze niet altijd van de makkelijkste zijn. Er zitten behoorlijk dadaïstische en experimentele verzen tussen.
Over de audio
TAZ stuurt aan op twee zo verschillend mogelijke sets 's middags en 's avonds, maar Wolf bracht twee maal een volledig identieke set, om 11.30u in de open binnenplaats van Fort Napoleon, even buiten Oostende, om 17u in de eerbiedwaardige, verduisterde maar knusse Club Terminus, het voormalige stationsbuffet. Alleen al die fel contrasterende setting verandert de luisterervaring helemaal, dus het gaf in dit geval eigenlijk niet. Het openende 'Kilyan' zette de toon: met frêle, kristallen kinderstem debiteert Laura een tekst waarin o.a. het geluid van sijpelend water uitgebeeld wordt. Knap, maar er is echter vrij weinig variatie op het thema: song na song tapt ze precies uit dat vaatje. De grootste "stijlbreuk" is nog de harp die Verlinden in twee songs bespeelt. 'Evolution', de eerste van de twee, is inderdaad een opvallend moment in de set. Naar een gedicht van Jorie Graham verbeeldt de song de dialoog tussen twee rivieren, één die loopt en één die stilstaat. Terwijl Vercammen à la flamenco klaterend water imiteert, vult Verlinden het geluidsspectrum in met spaarzame maar welluidende harpklanken, waardoor je vaker aan Joana Newsom denkt dan aan Jolie Holland, die Wolf zelf blijkbaar citeert als invloed. (Men kan ook denken aan Melanie Safka, Emiliana Torrini, Hanne Hukkelberg.)
Een essentiële vraag is uiteraard: raakt dit concept de toeschouwer voldoende zodat die niet na het derde, vierde of vijfde nummer, afhaakt? Voorlopig zweeft de set, ondanks de zachte deining van Verlindens fraaie stem en Vercammens verfijnde gitaarwerk, nog tussen hangen en wurgen. Goed voorbereide bindteksten, iets meer zelfzekerheid op toneel, een doordachte setopbouw en een vorm van goed gemikte passionele voordracht, die helaas niet te horen viel, moeten Wolf in staat stellen gedurende een hele set te boeien of om toch minstens een paar keer de toehoorder midscheeps te raken. Op basis van een song als 'Kaddish' luidt de conclusie dat ze dat in eigen hand hebben.
Tekst: Antoine Légat
Audiotrack: Zjakki Willems
Meer over Theater Aan Zee - Wolf
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
