Met Steffie Van Cauter stond een multimediale kunstenares op het podium die haar sporen al ruimschoots verdiende op TAZ. In 2006 was ze terecht (mede-)laureate van de parallelle Jong Theater wedstrijd. Met brio en een stralende glimlach combineerde ze toen diverse kunstvormen tot één fascinerende en beklijvende voorstelling. Opvallend was dat ze in 'Ich bin Alleine' ook als zangeres en accordeoniste uit de verf kwam, zij het nog vrij bescheiden, op een spectaculair opera intermezzo na. Ook in het volgende crossmediale project 'Die Fliege fliegt und stürzt verrückt' kwam een streep theatermuziek om de hoek piepen, genoeg om hooggespannen verwachtingen te scheppen.
Over de audio
De middagvoorstelling in Fort Napoleon was echter niets minder dan een tegenvaller. Steffie Van Cauter bracht op de haar eigen, goedlachse wijze een achttal songs, waarbij ze zichzelf begeleidde op accordeon, een instrument dat ze volledig autodidact onder de knie kreeg, sinds ze op een reis naar Tsjechië een kleine Delicia kocht. Die liedjes bleken collages in meerdere talen, vooral het Frans, maar ook veel Duits, een paar Engelse strofen, en geregeld ook in het sappige dialect van De Klinge, het Klings.
Heel vaak combineerde ze dit binnen hetzelfde lied. Wolf deed gisteren iets gelijkaardigs, met een gelijkaardig eindresultaat. Als heel je set hierop berust, moet je verdomd sterk staan en geweldige songs in huis hebben om dit acht liederen vol te houden. Maar in die in set in het binnenplein van het fort, kabbelde het optreden rimpelloos voorbij. Nergens ging ze diep in de emotie. Al slaagde ze er geregeld in, door knappe woordspelingen en taalspelletjes, door onverwachte, zelfs ,,ongehoorde'' associaties, een glimlach te toveren op de gezichten. Al zocht ze interessante en door niemand anders aangeboorde uitgangspunten om songs rond te bouwen, toch bleef dit allemaal ver van de van sprankelende fantasie overborrelende voorstellingen waaraan Van Cauter de toehoorders gewend heeft gemaakt.
In de songs waar je toch enige verhaallijn terugvond, viel het nog mee: in Le Pigeon bezingt ze de "ontmoeting"' met een mismaakte duif, in 'Requiem pour un Kottelet' beeldt Steffie zich in hoe het zou zijn als het geserveerde gedierte nog zou leven... Zou dat niet veel gezelliger zijn? "
Vous ne m'avez pas prévenu que le dîner est mort."' Gaia zal het graag horen. In 'Hosen' zat zelfs een seksueel geladen spanningsveld dat ook in de muziek reflectie vond, maar iemand met haar achtergrond moet best in staat zijn om variatie en verrassing in te bouwen: een al dan niet melancholisch instrumentaaltje, een keertje rechtveren, een stukje a capella, een exotisch instrumentje, een knotsgek intermezzo.
Voor het optreden in Club Terminus tijdens de vooravond had ze een bandje samengesteld. Dit bleek een kersvers initiatief dat nog in een experimenteel stadium zit: Esther Lybeert, beter bekend als Mrs. Hyde, speelt nog maar sinds drie weken potten en pannen...of beter gezegd "strumdel met geïntegreerde drums". Dan is To Waits niet ver af, natuurlijk. Celliste Helena De Beul speelde dat instrument al zestien jaar niet meer. Toch was dit concert, identiek van materiaal, maar gespeeld in gans andere volgorde, een hele verademing. Een geslaagde gok dus. De bredere instrumentatie – De Beul speelde ook al eens akoestische gitaar – zorgde voor ruimte en de ervaring van Lybeert leverde dividend op: zo reageerde ze op guitige wijze toen Steffie iets te vroeg een nummer aankondigde.
Van Cauter zelf kwam nu geregeld los van het accordeon, dat daardoor verrassend genoeg beter in het stuk voorkwam. Ze gebruikte het instrument nu zelfs als percussie instrument. Bovenal werkte de geslaagde close harmony van deze drie fraaie zangstemmen verfrissend. De kritiek op de songs blijft natuurlijk: een deel van het publiek wachtte het bisnummer niet af. Ze mag het thema van een song, ze mag de emotie niet laten afhangen van scherpzinnige woordvondsten. Het is een klassiek geval van
kill your darlings: laten vallen wat je zelf leuk vindt, maar het geheel niet dient. Steffie Van Cauter is jong genoeg en vooral getalenteerd genoeg om klinkend revanche te nemen. Ze is dat vooral aan zichzelf verschuldigd.
Tekst: Antoine Légat
Audiotrack: Zjakki Willems
Meer over Theater Aan Zee - Steffie Van Cauter
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
